|
‘The Economy is still at
the Brink’ (de economie bevindt zich nog steeds op het
randje van de afgrond), luidde de kop van een
to-the-point artikel in de New York Times van 7 dezer.
Dit naar aanleiding van president Obama’s optreden, als
onderdeel van zijn campagne om de Amerikanen een beter
gevoel van de huidige staat van de economie te geven.
Hij zei letterlijk: ‘it’s safe to say we have stepped
back from the brink’, that there is some calm that did
not exist before’ (het is veilig om te zeggen dat we
weer wat meer grond onder de voeten hebben en dat er
sprake is van enige rust, die er eerder niet was).
In dit artikel werd
precies de vinger op de wond gelegd. Kun je het
vertrouwen metterdaad terugwinnen middels a.
ongebreidelde geldschepping, b. schuldcreatie en
c. door een systeem te repareren dat zichzelf
volledig heeft uitgewoond zonder openheid van zaken te
geven over wat er is gebeurd. De schrijvers van dit
artikel Lewis en Cohan zijn beiden gepokt en gemazeld in
de Amerikaanse financiële wereld en dorsten het aan de
kat de bel aan te binden. Ongetwijfeld zal dit artikel
veel stof doen opwaaien zowel in Washington als op Wall
Street.
Zo stelden zij dat het op
zich geen kwaad kan om de president bemoedigende woorden
te laten zeggen, als ze niet ‘dangerously misguided’
(gevaarlijk misleidend) zouden zijn. Het zijn vooral de
verwekte verwachtingen geweest die de Dow in korte tijd
weer 35% hebben doen opveren. In wezen is dit
marktmanipulatie zoals ook de rentemarkt, de edelmetalen
en de economische statistieken (volgens Shadow
Government Statistics)* worden gemanipuleerd. Vandaar
ook dat men meent dat deze ‘storm’ nog lang niet
uitgewerkt is.
* vooral de
werkloosheidscijfers zijn sterk vertekend: zo worden de
honderdduizenden die moe zijn geworden een baan te
zoeken, niet meegeteld.
Diverse pijnpunten kwamen
in dit artikel aan de orde:
Zo werden diverse
programma’s van het Ministerie van Financiën (de
Treasury) waaronder de Term Asset-Backed Securities Loan
Facility, de Public-Private Investment Program, de
zachte bancaire ‘stress’ testen gezien als niet meer dan
een poging een systeem te redden dat hopeloos gefaald
heeft. Het systeem zal eerst van binnenuit opnieuw
dienen te worden opgetuigd, met ingebouwde ‘checks and
balances’ waarbij nog slechts het aangaan van ‘prudent
risks’ zal zijn toegestaan en waarbij beleggers in staat
worden gesteld over alle benodigde relevante informatie
te kunnen beschikken. Daarbij zouden bankiers
persoonlijk aansprakelijk gesteld moeten kunnen worden
voor het aangaan van onverantwoorde verplichtingen.
Voorts werd de vraag aan
de orde gesteld waarom Obama het niet juist zou moeten
hebben over de hopeloze kredietverslaving, ‘quick fixes
en de cultuur van ‘meer is beter’ in plaats van mooie
beloftes richting de terugkeer van de ‘good times’ te
doen. ‘Why is the morphine drip still in the veins of
the financial system?’(waarom druppelt er nog steeds
morfine in de aderen van het financiële systeem?)
duidend op de ongebreidelde geldpers, de bailouts en het
kunstmatig in leven houden van instituten die ‘too big
too fail’ zijn. Deze activiteiten worden omschreven als
‘creative destructions’ (term van de Oostenrijkse
School). Het artikel eindigde met een aantal indringende
vragen.
Vraag:
waarom heeft Obama zich omringd met economische
adviseurs, die zelf aan de wieg van deze financiële
chaos hebben gestaan? Ongetwijfeld heeft dit te maken
met de belangenbescherming van de gevestigde orde!
Vraag:
waarom doet Obama niet meer zijn best om gedetailleerde
openheid te verschaffen over wat zich achter de
coulissen heeft afgespeeld en afspeelt? Ook werd gedoeld
op de kleinere beleggers die het moeten hebben van
adviezen van analisten- en brokers die naar believen met
de ‘waarheid’ kunnen omspringen, in de eerste plaats
voor eigen gewin. Aan de hand van de geplaatste orders
kunnen ze voor eigen rekening handelen zonder dat er een
haan naar kraait. Op deze wijze zijn huizen als Goldman
Sachs, Morgan Stanley (met name genoemd!) in de loop der
jaren groot geworden. Nog steeds kunnen deze instituten
grote risico’s nemen en als het fout gaat, hun hand
ophouden bij de Fed.
Vraag:
waarom heeft de Amerikaanse beurswaakhond S.E.C. nog
niet de bevoegdheid volstrekte transparantie te eisen en
alle documenten te publiceren ter zake van de ‘weapons
of mass destruction’ (betiteling van Warren Buffett)
zoals daar zijn de credit default swaps en andere
asset-backed securities?
Vraag:
waarom geeft de regering überhaupt geen inzage in
informatie die wel beschouwd tot het domein van de
openbaarheid behoort? Er wordt hierbij gewezen op de
nieuwe website van de Timothy Geithner
www.financialstability.gov die geheel gewijd is aan
‘transparancy, oversight and accountability’. Maar je
treft hierop helaas niets over een ‘bona fide’ credit
default swap of de namen van de hedge-fund en
private equity participanten in de Term Asset-Backed
Securities Loan Facility bonanza.
Sterker, er moest zelfs
een proces aangespannen worden om voormalig financieel
chef Henry Paulson zover te krijgen om uitsluitsel te
geven over zijn meeting vorig jaar oktober met de CEO’s
van de tien grootste banken. Tijdens deze meeting werden
ze op ‘communistisch’ hardhandige wijze gedwongen om
geld op te nemen van het toen zojuist in het leven
geroepen Troubled Asset Relief Program (TARP), zodat
Paulson even grip op deze banken kreeg. Op dezelfde
wijze wilde Bloomberg van de Treasury gedaan krijgen
details te verschaffen over de meer dan $ 2.000 miljard
die in de vorm van leningen aan de banken werden
verschaft zoals City Group en Goldman Sachs (waar
Paulson banden mee heeft).
Vraag:
waarom weten we nog steeds niet op grond waarvan lieden
als Paulson, Geithner en Benanke vorig jaar Lehman
onderuit lieten gaan, terwijl een dag later A.I.G. werd
gered. Of waarom in november vorig jaar de potentiële
verliezen van Citygroup ter grootte van $ 150 miljard
dollar voor $ 301 miljard dollar door de staat werden
overgenomen? Waar zijn al die documenten?
Vraag:
waarom heeft president Obama niet aangedrongen op
public hearings (openbare verhoren) over wat er
allemaal is gebeurd toen de financiële tsunami in rap
tempo uitrolde? Geen enkele betrokkene heeft tot dus ver
de behoefte gevoeld er ook maar één woord aan vuil te
maken. Zij zouden onder ede verplicht moeten worden
gesteld met de volle waarheid naar buiten te komen en
hun immuniteit verliezen bij het verdraaien of
achterhouden van de feiten. Een aantal van deze
hoofdrolspelers werden met name genoemd zoals Henry
Paulson,
ex-minister van Financiën,
voormalig minister van Financiën Robert Rubin (nu
Goldman Sachs), Dick Fuld van Lehman Brothers, Hank
Greenberg van A.I.G., Sanford Weill van Citigroup, Stan
O’Neal van Merrill Lynch en Jimmy Cayne van Bear Stearns.
Goed, Obama is nog maar
139 dagen aan het bewind, maar werd er aan toegevoegd:
‘his record on searching out the causes of the financial
crisis has not been reassuring’ (zijn prestaties op dit
terrein zijn nog weinig bemoedigend). ‘Zonder openheid
zal het vertrouwen van het Amerikaanse publiek niet
worden hersteld, zo min als dat van de wereld in het
Amerikaanse kapitalisme en de instituten die dit moeten
dragen’. Tot zover dit artikel.
De meest in het oog
lopende effecten van de Federale creative destruction
op een rijtje:
|
