|
Tijdens het World Economic
Forum in Davos de afgelopen week
werd ingegaan op de dreigende mondiale ‘liquidity
crunch’ (instortende liquiditeit).
Dit als gevolg van de renteverhoging door de
Fed in december vorig jaar, sterk
indruisend tegen de wensen van het IMF (Christine Lagarde). Het
Chinese IMF bestuurslid Zu Minh en
voormalig lid van de Public Bank of China (PBoC)
waarschuwde voor een global
sell off that
will
scare everybody.
Hij zal hierbij in het bijzonder aan z’n eigen
land hebben gedacht. Hij vertelde erbij dat “augustus 2015” als
“een voorproefje” kon worden beschouwd in het geval de
Fed het snode plan mocht hebben de
rente dit jaar nogmaals te verhogen waarmee de leenkosten verder
zouden stijgen. Mijn commentaar: de
zwakte van de wereldeconomie kon niet beter worden
gedemonstreerd dan met een minimale renteverhoging van 0,25% (dec.
2015)!
Voorts is de internationale marktcorrelatie
thans vier maal groter dan in 1932, dus de gehele wereld
omvattend. Harvard professor Kenneth
Rogoff wreef nog wat meer zout in de
wond met zijn uitspraak: central
banks are not
coming to the rescue (want
hebben immers hun laatste kruit verschoten!) er aan toevoegend:
the world
faces a wave of epic
debt defaults
(de wereld staat een golf van epische faillissementen te
wachten). Onder deze omstandigheden staat niemand meer in de rij
om nog nieuwe investeringen te doen tenzij het energie-, tijd-
en kostenbesparende innovaties betreft, zoals Nippon
Dragon’s revolutionaire mijnbouw
technologie aangeduid als Thermal
Fragmentation die de productie-
en milieukosten met een slordige 40% weet te reduceren.
Professor Rogoff
maakte tevens duidelijk dat China van de mythe “bevrijd” kan
worden de voortdurende groeimachine te zijn en juist in de
transitiefase verkerend zich thans bepaald niet in een
benijdenswaardige positie bevindt. De kapitaalvlucht van $1
biljoen in 2015 is wat dat betreft exemplarisch te noemen en zou
volgens Rogoff wel eens een forse
daling van de Chinese munt met meer dan 20% met zich mee kunnen
brengen. Dat zal een wereldwijde schokgolf teweeg brengen en
tevens een breekpunt vormen met nog ongekende (geopolitieke)
spanningen in de slipstream (eerste trigger).
Paul Singer van
Elliott Management met een slordige $27 miljard onder beheer
wond er evenmin doekjes om toen hij stelde dat ‘central
banks have
corrupted
global assets
markets by
$15 trillion, daarmee de
totale afhankelijkheid scheppend van de monetaire ‘largesse’
(het monetaire systeem als zodanig) dat op zich niet meer blijkt
te zijn dan precies “een papieren tijger”, met directe
consequenties voor de obligatiemarkten (tweede trigger). Er zou
dan sprake zijn van een ‘tectonic
shift should
investors loose
confidence in
central banks (finale
trigger). Alan Greenspan, Ben Bernanke
en Janet Yellen blijken dan opeens niet meer dan “stervende
wezens” te zijn, die slechts gevolg gaven aan “ordinaire”
menselijke mythen.
Eén van die mythes was bijvoorbeeld het bereiken
van een 2% inflatie period,
met een ‘fake’ economische groei genoeg om de staat zogenaamd
van voldoende inkomsten te verzekeren. Helemaal na de val van
Lehman werd geen middel onbeproefd gelaten om met onjuiste
cijfers en statistieken de markten zand in de ogen te strooien!
Dat gebeurde in de voormalige Sovjet-Unie evenzo. Een totaal
onrealistische doelstelling daar markten en prijzen zich nu
eenmaal niet eeuwig laten bemanipuleren,
laat staan op “een per sé prik” van
2% laten innaaien. Wie had ooit gedacht dat we anno heden in een
cliché vorm van het abjecte staatskapitalisme zouden komen te
verkeren waarbij de invloed van de vrije marktfactoren vraag en
aanbod als een soort ‘barberous
relics’ zouden degraderen.
Op mijn website geschreven in 2008/9 stond dit
nooit gewijzigde verhaal ook al. “Men” heeft niet geluisterd of
beter: niet willen luisteren ondanks mijn column “missiven” o.a.
gericht aan DNB en ook eenmaal aan de centrale bank in
Frankfurt, waarop nooit meer dan een ontvangstbevestiging is
gevolgd! Alleen DNB heeft me onlangs bedankt voor het toesturen
ervan en mijn zorgen (telefonisch) gedeeld. Dat pleit in hoge
mate voor dit instituut dat deze zorg niet openlijk naar buiten
kan brengen.
Samengevat, de grootste scheuren:
-
de
monetaire zeepbel als gevolg van de tomeloze verruiming van
de geldmarkt, de derivatenbubbel daargelaten waarvan niemand
meer de juiste hoogte heeft
-
de
torenhoge schuldenberg
-
het
rentewapen dat niet meer in stelling kan worden gebracht op
straffe van het creëren van een monetaire
credibility gap
(die er eigenlijk al is!)
-
de
instortende liquiditeit, met sterk verlaagde
CapEx indicaties
-
de
valutacrisis die als gevolg van de laatste renteverhoging
door de Fed is verhevigd
met als gevolg de sterk toegenomen
marktonzekerheden.
Eerder vroeg dan laat moet een en ander uitmonden
in een treurniswekkende vertrouwenscrisis die alle beren de
straat op jaagt. De emerging
markets met China voorop – dat
nu met de vastgelopen vastgoedsector, infrastructuur,
exportcapaciteit en een overkill aan slecht presterende
staatsbedrijven voor langere tijd niet in staat is de rest van
de wereld op sleeptouw te houden – dreigen opnieuw het kind van
de rekening te worden waarmee de volgende fase van een
perfect storm (Deutsche Bank) in het vizier ligt.
Robert Broncel
Copyright, 27 januari 2016 |
