Trumps
belastingverlagingen en zware defensiebudget zijn mede debet aan
het almaar groeiende gat in de begroting. Los hiervan eisen de
handelsspanningen tussen de V.S. en China ook hun tol. De
hieruit ontstane twijfel en onzekerheid hebben de beurzen al
enige tijd parten gespeeld. Tegen deze achtergronden is een
beursval van een slordige 12% op Wall Street over het gehele
jaar genomen niet dramatisch te noemen en mag als zodanig (nog)
niet als een bear market worden weggezet. In elk geval is
hiermee wel een stuk “kou” uit de lucht.
Powells belangrijkste missie bij z’n aantreden was om het
rentewapen als sturingsmechanisme opnieuw in stelling te
brengen. Middels het ongekend ruime geldbeleid (QE, ultra lage
rente en opkoop schuldpapier) raakte dit wapen meer en meer in
het ongerede. Om het opnieuw te kunnen inzetten dient het
rentetarief naar boven te worden bijgesteld, met 4% als algemeen
aanvaarde mediaan. De rente verhogen bij een afzwakkende
economie gaat niet, juist dan ligt een lagere rentestand meer
voor der hand. Vanaf de huidige stand van de Federal Fund Rate
(korte rente) van 2½% beschik je als centrale bank nog niet over
een adequate “vuurkracht” mocht de economie verder afzwakken.
Dit is Powells pijnpunt. Hij heeft dus wel gelijk maar rijdt
hiermee thans de economie in de wielen. Nu hoeft hij zich “dit
euvel” niet persoonlijk aan te rekenen daar dit valt toe te
schrijven aan voorgangers Bernanke en Yellen.
Na een zeer
lange periode van renteverlagingen en dereguleringen die
teruggaat tot begin jaren ’80 dereguleringen staan we nu min of
meer met de rug tegen de muur in de wetenschap dat er sinds 2008
geen weg terug meer is. Lichtzinnigheid en gebrek aan
risicobesef hebben de monetaire en politieke beleidsmakers tot
hoogste goed verkozen om “de crisisrimpels” weg te kunnen
strijken. Er werd in feite een ‘va banque’ beleid gevoerd met
alle risico’s van dien. Met de eerder aangekondigde
renteverhogingen lopen de renteverplichtingen verder op. Deze
dienen jaarlijks op de begroting te worden meegefinancierd,
uitmondend in steeds grotere tekorten en een verder oplopende
staatsschuld. Dat doet het vertrouwen afnemen maar er is meer.
Ook het vertrouwen in de politiek neemt af en in het bijzonder
het vertrouwen in de firma Trump die een steeds eigenzinniger om
niet te zeggen autocratischer beleid voert. Afzonderlijk van
elkaar maakten voormalig Fed voorzitter Alan Greenspan en oud-
presidentskandidaat Ron Paul zich ernstig grote zorg over de
gevolgen hiervan.
Voorts meende
de Bank of International Settlements (BIS) te Basel in haar
laatste kwartaaloverzicht eveneens van zich te moeten laten
horen door te waarschuwen voor een ‘bulge of BBB debt (net boven
junk) and financial cycle default waves’ als gevolg van de
‘credit waves’ met een forse kentering tot gevolg.
Kentering of
niet, de belegger zal oog dienen te houden voor drie
onomkeerbare ontwikkelingen:
-
Circulaire
economie met de energietransitie als een conditio sine qua
non van deze tijd
-
Snelle
technologische vooruitgang op diverse deelterreinen
-
Monetaire
transitie als gevolg van het “verkrachten” van onze
koopkracht via het fiduciaire “fiatpapier”, dat verstrikt is
geraakt in ongekend hoge schuldenlasten
|