Ondanks het QE
infuus met een slordige US$14 biljoen (12 nullen) blijkt dit
weinig verheffende beeld in de gehele wereld intussen min of
meer eensluidend te zijn! Vanuit de V.S. riep monetair scribent
Jim Rickards recent: ‘the Fed is trying to solve structural
problems with liquidity solutions’. Een doodlopend pad,
waarbij het accent aldoor heeft gelegen op bestrijding van
deflatie in de hoop met de te verkrijgen inflatie de
schuldenlast te kunnen “relativeren”. Wat is er dan van de
teloorgang van historische empires opgestoken?
“Onze” ECB
heeft daarbij een nieuw “foefje” bedacht door jaarlijks
280 miljard euro “uit de lade te trekken” om het klimaat te
redden(?). Dat lukte in Madrid al niet bijster, dus wordt het
raden waar dit geld dan heen vloeit. Vlotte kans dat dit zoals
ook onder voorganger Draghi wederom z’n bestemming vindt in de
kas van de zwakkere EU broeders in Zuid-Europa.
“Zonder
woorden”
Vorige week
hield het Amerikaanse Congres een hoorzitting over de Fed’s bailout
van de repomarkt zonder dat hierover ook maar iets naar buiten
werd gebracht. Het enige “nieuws” dat naar buiten kwam, was een
kort interview met minister van Financiën Mnuchin als hoofd van
de obscure Financial Stability Oversight Council (F-SOC) om
vragen te beantwoorden over de huidige systeemstabiliteit en
over de kans van een herhaling à la 2008. Met name wilde men
weten wat de Federal Reserve Bank of New York noodzaakte om
wekelijks honderden miljarden dollars via repoleningen naar de
handelshuizen op Wall Street te sluizen. Maar helaas geen woord
over de ongoing repocrisis die in september j.l. aan het
licht trad, toch een “heet hangijzer”! Hij die zwijgt, stemt
toe? Of beter een uitroepteken!
Zonder tot een
wezenlijke oplossing te komen om de GFC (Great Financial
Crisis) oorzaken te elimineren, werd geopteerd voor een
Quantative Easing (QE) beleid om de banken van de broodnodige
liquiditeit te voorzien. De rente diende daarbij als factor een
bij voorkeur bijna te verwaarlozen rol te spelen, dus volgde een
neerwaartse bijstelling. QE creëerde een ware liquiditeitsaanwas
op de financiële markten, resulterend in opgestuwde beurs-,
obligatie- en vastgoedstijgingen.
Daarop werd
van augustus tot november 2018 QT (Quantative Tightening)
gelanceerd. Dat creëerde vervolgens een overaanbod van
investment-grade obligaties en
leidde tot een vlucht in kwaliteit en activa deflatie. Daarmee
verdween de overmatige liquiditeit op de financiële markten als
gevolg van QE. In december 2018 werd duidelijk dat de financiële
markten niet in staat waren om een run-off van de
centrale bankenliquiditeit op te kunnen vangen, met als gevolg
een volte face (180 graden draaiing) van het Fedbeleid
gevolgd door de ECB. Dit terwijl in de rest van de wereld het QT
beleid werd voortgezet totdat de spanningen op de repomarkt in
september te groot werden. De centrale bankiers stond nog maar
één “oplossing” voor ogen: de zgn. not-QE. Zonder veel mediaal
tromgeroffel ging ook deze “zoete koek erin.
De
repomarkt als voorbode
Toen op 16
september de tarieven op de repomarkten opeens met 246
basispunten omhoog sprongen of meer dan het dubbele van het
overnight tarief van de Fed, was de paniek alom. Immers, de
repomarkt ter grootte van een ruime $4 biljoen staat ten dienste
van de grote bancaire instituten teneinde te kunnen voldoen aan
hun korte termijn liquiditeits-behoefte.
Als deze hogere tarieven voor een wat langere tijd aan de orde
zouden blijven, zouden deze instituten hieronder bezwijken. Er
zat niet anders op dan om in deze black loan hole
grootschalig bij te passen, op handelsdagen soms met een paar
honderd miljard.
”Bommetjes”
Volgens twee
Wall Street insiders heeft de Bank of International Settlements
(BIS) een bom geplaatst onder het officiële verhaal van de Fed
over de oorzaak van de plotse overnight repo ripples
teneinde de financiële markten “te stabiliseren”. Waarbij
overigens de New York Fed als lender of last resort
optrad en optreedt. De Federal Reserve gaf als reden: ‘the
repo crisis was a (niet “the”) result from corporations
draining liquidity from the system to pay their quarterly tax
payments alongside a large auction of U.S. Treasury securities
settling and adding to the cash drain’. Dat verhaal staat nu
als “bogus” (onzin) te boek, toen de Fed bekend moest maken dat
de repo activiteiten in het nieuwe jaar zullen worden
voortgezet!
De BIS wist
voorts te melden dat bij deze activiteit vier leading banks
betrokken zijn maar “vergat” gemakshalve man en paard te
noemen. Tot de waarschijnlijke partners in crime behoren
JP Morgan Chase, Bank of America, Citygroup, Wells Fargo,
Goldman Sachs en Morgan Stanley. Deze zes banken schijnen of
blijken voor bijna $9 biljoen te hebben uitstaan bij maar
liefst 5.213 federaal verzekerde banken en spaarbanken. Er op
neerkomend dat deze zes banken bijna 50% van het totale vermogen
van 5.213 banken onder “hun hoede” hebben.
Maar dit is
nog niet alles want volgens de federale regulator van de
nationale banken, de Office of the Comptroller of the Currency (OCC),
controleren slechts vijf major banks 82% van de $280
biljoen aan derivaten die uitstaan bij de 25 grootste banken in
de V.S. Deze derivaten speelden een belangrijke rol in de crisis
van 2008. Je mag dit rustig een tweede bom noemen of beter
‘weapons of mass destruction zoals Warren Buffett van
Berkshire Hathaway, ’s werelds grootste beleggingsfonds, deze
omschreef. Kortom, gezien “de interconnectiviteit” binnen de
bankensector is er sprake van een substantieel besmettingsgevaar
alom!
Interconnectiviteit
De
interconnectiviteit is een tractiefactor van formaat of aanjager
zo men wil van een (nieuwe) crisis. Dit is terug te voeren tot
de ongebreidelde schuldgroei binnen de financiële sector die
middels de Dodd-Frank’s versoepelde bankregels werd
gefaciliteerd. Daar de omvang van korte termijnleningen binnen
de financiële instituten enorm toenam, lag het voor de hand dat
diverse marktpartijen voor de repurchase agreements en
commercial paper de primaire financieringsbron vormden die
tot een keten met de grootste bankinstituten leidden.
De
winstpotentie maskeerde de groeiende kwetsbaarheid binnen het
systeem, gelet op de volstrekt onhoudbare schuldomvang. De
onderkapitalisatie (te weinig eigen vermogen) bij diverse
instituten verzwakt “dit bouwwerk” nog verder en draagt evenmin
bij tot meer vertrouwen in het functioneren van de financiële
markten, verre van!
Alle
uitstaande leningen/schulden opgeteld nopen straks wellicht tot
het inhuren van een quantum computer teneinde de goudprijs bij
een ‘reboot’ adequaat te kunnen inprijzen. De Fed hangt in de
zelf gecreëerde dwangbuis die geen renteverhogingen meer
toestaat en zelfs eerder noopt tot nieuwe renteverlagingen (Trump!).
Dat zal meneer Powell niet “leuk” vinden, vooral niet als de
inflatie echt zou gaan oplopen. Dat is geen ondenkbeeldig
gevaar! |