Er bleek een
“ordinair” virusje nodig om de wereld snoeisnel met “de grenzen
aan de economische groei” te doen herinneren. Het 50 jaar
geleden uitgebrachte Rapport van de Club van Rome onder dezelfde
titel verdween als “slecht nieuws” destijds binnen de kortste
keren in de bekende bureaula. Maar ook de ‘Great Financial
Crisis’ 10 jaar geleden miste enige signaalfunctie.
Homo Sapiens
als de meest invasieve en destructieve “diersoort” op onze
planeet heeft naast een gigantisch grote monetaire puinbak met
een ongeëvenaard hoge schuld een enorme schade veroorzaakt op
het terrein van de leefbaarheid – klimaat, biodiversiteit en
voedselketen. Wat op economische groei leek, bleek veeleer op
vernietiging te wijzen. De destructieve gevolgen hiervan werden
te lang verzwegen en uiteraard in geen enkel groeicijfer
meegenomen. We kunnen bijgevolg thans spreken van een dubbele
handicap!
Alle hens
aan dek
Bij nader
inzien kunnen we corona maar beter als een blessing in
disguise beschouwen, die ons ten laatste weer met beide
benen op aarde doet belanden. Teneinde ons nageslacht nog
voldoende levenskansen te kunnen bieden, zullen we middels een
grootschalig deltaplan “aan de bak” moeten. Niet alleen op
nationale maar op mondiale schaal! Daarvoor is een veel grotere
en bredere inzet nodig dan waarvan thans sprake is. Dat gaat
veel inzet kosten maar op termijn leidt dat ook weer tot grote
en vooral blijvende besparingen!
De focus zal
vooral gericht dienen te zijn op een voortvarend algeheel
herstel van onze “uitgewoonde” habitat. Tegelijkertijd zal ons
volstrekt “uitgewoonde” monetaire systeem aangepakt dienen te
worden, ook dit op straffe van een nog aanzienlijk hogere
rekening
Andere
aanpak
Blijven we
fantasieloos doorhannesen dan wordt de rekening stelselmatig en
in een versneld tempo steeds hoger! Hoe gaan we een dergelijk
deltaplan realiseren? Wellicht niet binnen de huidige
machtsstructuren! Voor “deze klus” zal wellicht een nieuwe
generatie gemotiveerde no nonsense beleidsmakers zich
moeten aandienen die niet alleen op overtuigende wijze deze
boodschap weet uit te dragen maar ook zelf de handen uit de
mouwen wil steken! Dit vanuit de kritische stelling dat ons
huidige economische groeimodel geen enkele toekomst meer biedt.
Toegegeven, dit wordt op voorhand inleveren en betreft een grote
uitdaging maar één die het noodzakelijkerwijs ruimschoots waard
is om voor te gaan!
Hoe abject dat
ook moge klinken, zullen we misschien toch nog eens met een
gericht oog naar de denkbeelden van ene Karl Marx dienen te
kijken. Inderdaad, z’n ideeën werden binnen het toenmalige
kapitalistische model verketterd, terwijl we intussen al deels
in deze richting zijn opgeschoven. Zie de grootscheepse opkoop
door centrale banken van obligaties, aandelen en andere stukken,
met de Bank of Japan als leader of the pack.
Immers, “het
schip van onze habitat” maakt reeds flinke slagzij en er zal
keihard moeten worden gehoosd! Deze keiharde realiteit dienen we
voor langere tijd voor ogen te houden en ons te realiseren dat
we met “halve” maatregelen alsnog de mist ingaan. Het wordt de
hoogste tijd ons van onze normalcy bias te ontdoen
vóórdat er nieuwe (fatale) rampspoed toeslaat. Dat dient onze
belangrijkste motivatie te worden! Het onderwijs zal hiertoe
eveneens een bijdrage moeten leveren. Diverse “oude boekjes”
kunnen dicht! De nadruk zal moeten komen te liggen op een in
alle opzichten veel gezondere habitat en leefwijze die zich op
termijn uitbetalen in juist lagere kosten!
Blik op
“nieuwe wereld”
Kijken we
terug naar “de waan van de dag” dan blijkt tot dusver nog steeds
een beleid van “pappen en nathouden” de absolute boventoon te
voeren. Dat beleid krijg je niet om zonder uiteindelijk een
doortimmerd mondiaal plan voor te leggen, uitmondend in een
adequate internationale samenwerking vastgelegd in verdragen.
Kernpunt dient te zijn dat we ons richten op een meer op
utiliteit georiënteerde economie. Laten we wel zijn, daarvan was
in oorsprong al ver vóór de uitvinding van de landbouw een
slordige 10.000 jaar geleden sprake. We moeten af van “meer”
willen tenzij dit resulteert in reële economische meerwaarde!
Misschien dat
de VN Agenda 2030 hiertoe een eerste aanzet zou kunnen geven. We
moeten dan niet wachten tot 2030 nu het water intussen tot de
lippen is gestegen! Voor politici die zich stram aan het huidige
model wensen vast te klampen, dient geen plaats meer in de
volksvertegenwoordiging of regering ingeruimd te worden. De
verkiezingen in ons land volgend jaar zouden hiertoe een eerste
aanzet kunnen geven, met Nederland straks opnieuw op de
wereldkaart (?) maar dan zonder uitbuiting!
Terugkerend
naar het mondiaal totaal geïnundeerde monetaire systeem zal er
niet veel anders opzitten dan op dit terrein eveneens “de
emmers” te hanteren. Zo niet dan kan van enige herstructurering
bepaald geen sprake zijn! Getuige het al drie decennia
gehanteerde monetaire beleid in Japan met een staatsschuld van
235% blijkt dat er tegen beter weten in middels “de flappentap”
tot dusver nog steeds hoop op “een goede afloop” wordt gewekt”.
De ontstane
onevenwichtigheden
Gelet op de
laatste ontwikkelingen op dit terrein valt hieruit niets anders
af te leiden dan het in leven willen houden van een in alle
opzichten terminaal zieke patiënt, zoals blijkt uit onderstaande
opsomming:
-
De
verruiming van de geldhoeveelheid gaat met de grootste
gretigheid gepaard gegeven het feit dat nagenoeg niemand op
voorhand in de gaten heeft op deze wijze van z’n koopkracht
te worden beroofd; dit onderdeel ontbreekt veelal in de
leerstof en biedt de beleidsmakers de gelegenheid haar
bevolking lange tijd sigaren uit eigen doos (vroeger brood
en spelen) te blijven bieden(!), met historisch desastreuze
gevolgen (zie wederom de ondergang van het Perzische Rijk,
Romeinse Rijk, de Franse Revolutie alsook de ondergang van
het Sovjet imperium – alle door schuld ten onder!)
-
De rente
die als beleidsinstrument tot nul is gereduceerd in de
wetenschap dat juist de rente de prijsfunctie vormt van
vraag en aanbod op de kapitaalmarkt, waarmee thans tevens de
risicoperceptie wordt “vernullificeerd”
-
De
permanente manipulaties op de edelmetaalmarkt die geen ander
doel dienen dan het vertrouwen in het fiduciaire monetaire
systeem te schragen in de wetenschap dat het edelmetaal nu
eenmaal als barometer van dat systeem geldt sinds de als
“tijdelijk” aangekondigde loskoppeling in augustus 1971.
-
De
onevenwichtige inkomensverdeling, waarbij de 1% rijken zo
langzamerhand de halve wereld bezit ten koste van de 99% die
het met de rest moet doen (Piketty c.s.)
-
Het feit
dat die 99% bovendien steeds meer en harder moet werken om
een inkomen te genereren dat in koopkracht nauwelijks
afwijkt van dat in 1971 (loskoppeling) geeft eveneens te
denken dat we ons op een sterk hellend vlak bevinden.
|