|
Toen Wladimir Ilyich een eeuw geleden werd
gevraagd op welke wijze het kapitalisme het beste kon worden
bestreden, antwoordde hij: ‘met alle ten dienste staande
middelen, zo nodig met list en bedrog, machinatie en
manipulatie’. Het zou nu intussen zijn stomme verbazing wekken
te ervaren waarvan hij 100 jaar geleden een volledig orgasme zou
hebben gekregen. Inderdaad, vanuit het kapitalistisch hart in
Washington DC wordt geen middel onbeproefd gelaten om het
kapitalistisch systeem met alle ten dienste staande middelen
beyond the point of no return te gronde te richten en ons
allen te doen geloven dat alles weer ‘rech zal kom’. Hierover is
in deze column intussen genoeg gezegd.
Via de link http://www.zerohedge.com/article/overview-feds-intervention-equity-markets
kunt u van een en ander nog eens nader kennis nemen als u dat
wenst. Onder het pseudoniem van Tyler Durden legt Dan
Ivandjiiski van Zero Hedge uit hoe de Fed eigenhandig de
volledige kapitaalmarkt via de in het leven geroepen Primary
Dealer Credit Facility onder controle heeft gebracht. Hiermee
worden de investment banks ruimhartig gesubsidieerd om
waardepapier of all sorts op te kunnen kopen.
Tegelijkertijd ontvangen ze middelen om ook de COMEX onder
‘gezag’ te houden. Zo valt niet uit te leggen wie al het
onderliggend kapitaal ter beschikking heeft om de ‘short sales’
te kunnen blijven managen. Wanneer er bijvoorbeeld 516.000
contracten uitstaan, impliceert dat 51.600.000 ounces. Wie al
dat goud voorhanden heeft evenmin! Dit betreft alleen het goud
maar in zilver gebeurt het zelfde.
Vals goud in omloop?
Op de LME in Londen gaat het er soms nog ruiger
aan toe met maxima van boven de 60.000 ton aan benodigd goud om
het handelsvolume te kunnen ondersteunen. Met een gemiddelde
jaarproductie van 2500 ton is dit goud uiteraard in de verste
verte niet aanwezig. Er gaan geruchten dat er steeds meer
‘counterfeit’ (vals) goud in omloop wordt gebracht omdat het
echte goud niet is aan te slepen. Steeds meer centrale banken
zijn nu voor de zekerheid bezig hun voorraden door te lichten.
Tegelijkertijd wordt er ‘in het geniep’ flink bijgekocht!
Kiss of debt
(zie bijgaand
www.usdebtclock.org)
En hoe lang zullen vleugellamme banken w.o.
Fannie en Freddie veilig onder het dons van het Witte Huis met
kunstgeld in leven kunnen blijven? Wel, dat kan door de
vastgoedmarkt te revitaliseren. Wat is daarvoor nodig? U raadt
het al! Geld wat er niet is maar makkelijk kan worden
bijgedrukt. Al dit financiële acrobatenwerk zal leiden tot een
pijnlijke kiss of debt.
Met de huidige geldcreatie gaat straks 50% van
het belastinggeld op aan rentebetalingen. Hiervan zullen we niet
alleen op afstand getuige zijn, maar we zullen het ook allen aan
den lijve ondervinden. In Amerika zal men zich dan nog slechts
kunnen koesteren met de gedachte dat gedeelde smart halve smart
is. Een lagere levensstandaard bij een afnemende koopkracht
wordt ons vooruitzicht zonder dat we hierop zijn voorbereid. Wil
men zich hiertegen wapenen dan kan dat nog steeds middels
hard assets, in casu edelmetaal, fysiek en/of in aandelen
van mijnbouwmaatschappijen. De groei in Azië legt überhaupt een
opwaartse druk op de grondstoffensector en dat geldt uiteraard
ook voor het edelmetaal.
Goud als buffer
Edelmetaal zal in dit opzicht blijken juist de
enig echte buffer te zijn. Dat is contrair aan de door
Washington gedirigeerde handelwijze om de goudprijs voortdurend
onder druk te houden uit angst dat het vertrouwen in de dollar
zal wegzakken. Te denken geeft dat nu ook pensioenfondsen
geporteerd zijn van goud en zilver. Niet ten onrechte, want er
is nog bijna geen burger die zich indekt tegen toekomstig
koopkrachtverlies, sterker z’n juweelgoud verkoopt tegen de
hogere goudprijs. Het ontbreekt hem domweg aan de perceptie,
omdat hiervan in de brede pers nauwelijks gewag wordt gemaakt.
He will be taken by surprise!
Zoals u weet wordt er onder leiding van
afgevaardigde Ron Paul steeds meer druk op de Fed uitgeoefend om
nu eindelijk eens opening van zaken te geven ter zake van de
goudvoorraad in Fort Knox. De Fed weigert vooralsnog, waarmee de
indruk wordt gewekt dat er bij een audit veel minder goud
zal blijken te liggen dan werd aangenomen. Dat zou de
internationale kredietwaardigheid van de V.S. uiteraard verder
aantasten en de rente omhoog stuwen.
Crux van het krediet
De banken hebben er zelf voor gezorgd dat de rol
van het krediet is uitgespeeld. Immers,
wat is de crux van de kredietverstrekking: onderpand, de
terugbetalingscapaciteit en de waardegroei. De waardegroei valt
echter weer terug te voeren tot het vermogen tot aflossing en
rentebetaling. Waar de kredietconsument zijn inkomen ziet dalen,
de waarde van zijn huis ziet kelderen, z’n
beleggingsportefeuille ziet terugvallen alsmede z’n pensioen
ziet dalen, valt het terugverdieneffect weg en zal de bank
weigeren krediet te verstrekken. De situatie is zover uit het
lood geslagen dat de stijging van de huizenprijzen in de
afgelopen jaren bijna vijf keer hoger uitviel dan de
inflatie-index. Toch was er geen enkele hypotheekverstrekker
noch een centrale bankier die de rode vlag hees. Het ging toch
immers juist ‘goed’ zo?
Foute boel
Maar fout ging het definitief vanaf 1971 toen de
dollar de rol van het goud als reservemiddel volledig ging
overnemen. Dat kan niet genoeg herhaald worden! Daarmee creëerde
de V.S. het exorbitante privilege om haar buitenlandse schuld
ongebreideld in dollars te kunnen aflossen. Dat was eigenlijk al
zo vanaf Bretton Woods in 1944, maar toen kon je nog goud in
plaats van dollars eisen. Na de ontkoppeling was dat niet meer
mogelijk. Het voordeel van de ontkoppeling voor andere landen
was dat ze opeens ook niet meer in goud hun schulden behoefden
af te lossen. Daarmee kon de geldhoeveelheid worden opgeblazen,
was het hek van de dam en kregen we in de daaropvolgende jaren
‘70 al een forse inflatie voor de kiezen.
Waar onder het oorlogsrecht het ene land het
andere land mag leeg roven en plunderen, worden er in vredestijd
goederen uitgewisseld op basis van handelsovereenkomsten. Op de
keeper beschouwd kon de V.S. na het afsluiten van WO II evenwel
onbeschaamd doorgaan met het roven en plunderen van andere
naties tegen onderpand van steeds minder waard wordende dollars.
Vandaar ook de daarop volgende inflatie met als belangrijkste
aanjager de stijgende olieprijs. Dat risico dreigt nu opnieuw.
De kracht van de V.S.
Daar de andere landen na WO II nog te weinig
economische back bone hadden om hun export naar de V.S.
te durven verzilveren tegen Amerikaans goud in plaats van
dollars, begonnen de dollarreserves zich bij de andere centrale
banken op te stapelen. De gemoederen werden door de Fed gesust
met de woorden: ‘our dollars are as good as gold!’ Kortom, de
V.S. hebben hun overwinnaarsstatus tot zelfs meer dan 50 jaar na
dato volledig weten uit te buiten.
|
