In Reuters Investment Outlook
Summit vorige week stelde de intussen veel geciteerde professor
Roubini dat ‘the dollar will not be able to continue its status
as the global reserve currency’.
Gelet op mijn column van 16 januari j.l. ‘Geen uitweg voor de
dollar’ geen nieuw nieuws.
Voorts stelde hij dat ‘the dollar will loose its
status because of the emerging markets that will create a
“fundamental change” as they continue to grow’.
Deze ontwikkeling wordt uiteraard ook door China
onderkend als een delicaat probleem. Voor de korte termijn is er
nog geen pasklaar alternatief, daar de dollar binnen het circuit
van het internationale financiële verkeer nog steeds een
cruciale rol (ca. 70% van het verkeer) vervult. Voor China ligt
de pijn met name in de verwachte verdere aftakeling van de
waarde van de dollar als gevolg van de niet aflatende
‘quantative easing’ (papiergeld bijdrukken) als enige uitweg.
Gegeven de yuan/dollarrelatie en China’s export gedreven
economie zal het land nog enige tijd simultaan moeten opereren
met een bankroet land zonder hoop op betere vooruitzichten. De
Chinezen realiseren zich als geen ander dat de VS de
schuldpositie niet weg masseert door er nieuwe schuld op te
stapelen, hetgeen slechts kan leiden tot verdere erosie van de
valuta.
China’s stuurkunst
Met een eveneens dikke 70% in dollars genoteerde
reserve ad bijna 2.000 miljard zal China zich vooralsnog niet
kunnen distantiëren van de dollar zonder de eigen belangen te
schaden. Op z’n Grieks heet dit varen tussen de Scylla en de
Charibdis, twee klippen die men tijdens een storm dient te
omzeilen.
Tijdens de jaarlijkse meeting van de CMRE (Committee
for Monetary Research and Education) in New York schoof later
ook Nobelprijswinnaar en econoom Robert Mundell aan. Als
officieel adviseur van de Chinese regering krijgt hij steevast
een aandachtig gehoor. Hij stelde dat China met het enorme
dollarsurplus grote belangstelling heeft om dat belang af te
dekken door goud te kopen. Hij zei er bij dat zulks niet zou
plaats vinden ‘to disrupt the world economic order’. Wel had hij
China aanbevolen elke door het IMF aangekondigde verkoop van
goud direct op te nemen. Hiermee wordt in feite een bodem onder
de goudprijs gelegd. Opvallend genoeg wordt hiermee anderzijds
het gold suppression scheme (goudmanipulatie schema) geen
strobreed in de weg gelegd. Niet onlogisch zo lang China nog
niet in staat is de economische lakens kan uitdelen, zoals
Amerika dat vreemd genoeg nog steeds wel kan.
Met een totale reserve van 2.000 miljard in
dollars omgerekend, waarvan ca. 1.400 miljard in ‘harde’
dollars, is China in staat ‘in one swoop’ de gehele bij het IMF
door de ledenstaten ‘geaccrediteerde’ goudvoorraad ad 3.000 ton
op te kopen. Dan houdt het nog een dollarreserve van 1.308
miljard over. Daarmee zou China al op meer dan een derde van de
Amerikaanse goudvoorraad zitten voor zover deze daar al niet is
verkwanseld (gold leases).
De Chinese regering heeft twee zaken aan de orde
gesteld:
1) dat men zich zeer grote zorgen maakt over het
voortdurende proces van quantative easing
in de VS en daarmee doelend op de verdere
verzwakking van de dollar
2) door aan te geven dat goud als fundament van
haar monetaire politiek een belangrijkere
rol zal gaan spelen.
De rol van de PCOB
De Chinese centrale bank, de People’s Bank of
China, herhaalde in haar jaarlijkse Annual Financial
Stability Report evenwel de roep naar een nieuwe super
souvereign currency die merendeels de rol van de
dollar zou moeten overnemen. De PBOC kan uiteraard wat vrijer
spreken dan de regering, maar ook deze uitlating accentueert de
delicate positie waarin China zich bevindt. Zo is de PBOC
ook doende een deel van de dollarreserve in te zetten voor
aanvulling van de ‘strategische’ grondstoffenreserves.
Dergelijke acties kunnen ook lijken op toenemende economische
activiteit in China zonder dat dit zichtbaar is. Tevens kan er
daardoor tijdelijk sprake zijn van fluctuaties op de
grondstoffenmarkten.
Washington’s laveerkunst
Voor Washington is het belangrijk het wankele
‘evenwicht’ zo lang mogelijk in stand te houden in de hoop
voldoende ‘orde op eigen zaken’ te kunnen stellen. Door de
goudprijs onder druk te houden, wordt de ‘kracht’ van de dollar
nog niet zichtbaar uitgehold en kan ook de rente nog ‘even’op
het huidige historisch lage peil gehandhaafd blijven. Zo op het
eerste gezicht lijken deze inspanningen succes te hebben.
Amerika’s schuldopbouw
Intussen wijst Peter Peterson van powerhouse
Blackstone er op dat Obama bezig is een ware schuldexplosie te
veroorzaken, nu de tekorten oplopen richting $ 2.000 miljard,
waarvoor geen enkele andere dekking bestaat dan de bomen waarvan
het papiergeld wordt gemaakt. Hij schat in dat de schuldcreatie
over tien jaar ter hoogte van $ 20.000 miljard zal komen te
liggen, niet eens meegerekend de sterk oplopende kosten van de
gezondheidszorg en andere sociale voorzieningen (als gevolg van
de vergrijzing) getaxeerd op $ 45.000 miljard binnen de komende
25 à 30 jaar! Deze druk moet coûte que coûte leiden tot
aanzienlijk hogere rentes – de doodsteek voor een verzwakte
economie!
Schijnrust op de financiële markt
Niettemin lijkt de rust op de financiële markten
sinds het Lehman débâcle enigszins te zijn teruggekeerd. De hoop
is nu gevestigd op een herstel van de vermogenspositie van de
banken. Let wel, dit herstel is een ‘geleend’ herstel
gefaciliteerd door de centrale bank alsmede nieuw opgehaald
marktkapitaal. Het is niet zo dat de banken weer als vanouds
winst maken onder een veilig gewaande vermogenspositie. Immers,
de verliesposten zijn nog niet afgeschreven!
Opvallend genoeg blijkt het vertrouwen in de
Amerikaanse centrale bank nog nauwelijks aangetast en lijkt het
alsof Ben Bernanke zoiets als de gouden standaard van dit
instituut vertegenwoordigt. Het enige wat hij ‘goed’ doet, is de
problemen voor zich uit schuiven in de hoop dat hij er op goed
moment niet door wordt ingehaald!
Voorts wordt er van overheidswege op slinkse
wijze gegoocheld met de statistieken, hetgeen doet denken aan de
economische politiek van de voormalige Sovjet-Unie. Op de zwarte
markt verscheen er hierover destijds zelfs een boekje met als
titel ‘How to lie with statistics’.
De rekenmethodes ten tijde van Clinton zijn
goeddeels ‘aangepast’ aan de noden van deze tijd. Iedere
indicator is trouwens een compromis tussen gehanteerde
parameters, snelheid en betrouwbaarheid.
Achter de schermen
Centrale banken staan in feite op ramkoers met de
sanering van ons huidige financiële bestel door op twee fronten
een wanhopige strijd te voeren:
< enerzijds wordt er additionele liquiditeit in
de financiële markten gepompt om wanbetaling
van schulden zoveel mogelijk tegen te gaan
< anderzijds sporen ze investeringsbanken en
andere marktpartijen aan te anticiperen op
relatief lage commoditieprijzen zodanig dat
benchmarks als gevolg van marktmanipulatie
niet reëel zichtbaar zijn om de eroderende
waarde van de dollar adequaat te kunnen meten.
|