Header

Columns 2011 Columns 2010 Columns 2009 Columns 2008 Columns 2007 2006 2005 2004

KRUITVAT IRAN (II)
(19 juli 2010)
 

‘It is time to strike Iran now’ riep Ex-Mossad leider Shabtai Shavit op de Bar Ilan universiteit van Tel Aviv. Hij voegde er aan toe: ‘the right doctrine is one of pre-emption and not of retaliation’ (voorkómen is beter dan genezen). Hij onderbouwde zijn uitspraak met de succesvolle Israëlische vernietiging van de kernreactor in aanbouw in Irak in 1981 en een soortgelijke aanval op een Syrische nucleaire installatie in 2007. In mijn vorige column “Kruitvat Iran” van 18 augustus 2009 werd de voorgeschiedenis belicht. Thans gaat het om de actualiteit.

 

Intussen weegt president Obama z’n kansen. Hij dient de steun van het Congres te hebben die hand over hand toeneemt, ook van de zijde van de Republikeinen. Maar er zijn diverse andere repercussies die een rol spelen. Deze zijn niet alleen van geopolitieke (strategische) maar ook van financiële aard.

 

Repercussies

Financieel vanwege de hoge kosten als er naast Irak en Afghanistan een derde front wordt geopend. Deze kan alleen met bijgedrukte dollars worden gefinancierd. Tegen het oeverloos geld bijdrukken komt evenwel steeds meer verzet. Vervolgens zijn er de repercussies van Arabische zijde indien een aanval wordt ingezet op een “broeder”land. Weliswaar vrezen Arabische soennieten een shiitische nucleair bolwerk in Iran maar tegelijk zal een Westerse aanval op een ander moslimland nieuwe reacties kunnen ontlokken. Immers, wij in het Westen hebben ons te veel gedistancieerd van de bakermat van onze beschaving culminerend in de Kruistochten een slordige 1000 jaar geleden en vervolgens in een eeuwenlange economische achterstelling van de Arabische wereld. Alleen olie vormt de verbindende schakel.

 

Strategisch vanwege de grote olie- en gasbelangen in Iran als tweede producent ter wereld. Amerika’s grootste vrees is een verder oplopende olieprijs gezien de ongewisse gevolgen. De V.S. blijven voor een belangrijk deel afhankelijk van olie uit het Midden-Oosten. Een hoge olieprijs dreigt immers tot een serieuze inflatie-aanzet zoals ook na de twee oliecrises in de jaren ’70 bleek.

 

Laten we niet vergeten dat de olieprijs nochtans mede zo ‘laag’ is gebleven als gevolg van de sterk oplopende productie in Irak die formeel nog buiten de OPEC-afspraken ligt. Voorts wenst China als groot afnemer van Iran’s olie en gas geen slachtoffer van een blokkade van de Straat van Hormuz te worden, waar bijna 30% van ’s wereld olietransporten doorheen vaart. Misschien is het daarom beter eerder van een slangenkuil dan van een kruitvat te spreken.

 

Waarschuwing

Met het oog op een mogelijke aanval op Iran sprak Israël’s vice premier Moshe Ya’alon onlangs van Israël’s technologische voorsprong op het terrein van de nauwkeurigheid van intelligente wapens zoals van de Jericho ICBM’s , kruisraketten lanceerbaar vanuit onderzeeboten en bommen vanuit zgn. drones (onbemande vliegtuigen). Deze opmerkingen waren puur bedoeld als waarschuwing aan de theocraten in Iran niet langer te dralen met het  “bijstellen” van hun nucleaire ambities. Wel hypocriet als we moeten geloven dat Israël zonder ondertekening van het non-proliferatieverdrag zelf ook over kernwapens beschikt.

 

Voetangels en klemmen

Echter, Iran’s verrijkingsinstallaties liggen diep onder de grond en zullen alleen ter plaatse met mankracht onschadelijk kunnen worden gemaakt. Amerika’s bunker busters zijn daartoe niet in staat afgezien van het veroorzaken van een mogelijk grote nucleaire ramp. Om deze reden zijn Amerikaanse en Israëlische Special Forces reeds in Iran gestationeerd om de meest ter zake doende doelen op te sporen en tevens om een aanzet te geven tot een politieke omslag in het land. Voorts is Israël beducht voor de Russische state-of-the-art S-300 raketsystemen die tegelijk 100 verschillende doelen kunnen aanvallen binnen een bereik van 150 kilometer. Deze zullen als eerste moeten worden uitgeschakeld.

 

Militaire opbouw

Verder is de Iraanse Revolutionaire Garde druk doende de Iraakse en Afghaanse grens aanzienlijk te versterken. Ook Hezbollah blijkt inmiddels door Iran tot de tanden bewapend te zijn, terwijl dit eveneens voor Syrië geldt met talrijke door Iran geleverde raketten. Bovendien zouden volgens nog onbevestigde berichten Hezbollah agenten vanuit Mexico bezig zijn de VS binnen te vallen om van binnenuit actie te gaan voeren. In de VS is de vrees groot dat er op een of andere manier zgn. vuile bommen het land worden binnengesmokkeld. 

 

Zo zijn er diverse aanwijzingen voor een naderende confrontatie. Volgens de Iraanse militaire inlichtingendienst zijn er medio juni j.l. diverse oorlogsschepen met toestemming van Egypte het Suez-kanaal gepasseerd waaronder het Amerikaanse vliegdekschip USS Harry S. Truman met 60 Super Hornet gevechtsbommenwerpers aan boord, het Duits fregat FGS Hessen met raketten en een niet nader genoemde Israëlische oorlogsbodem met nucleaire wapens aan boord. Vooraf hieraan zijn er in en om Israël diverse oefeningen gehouden, gebruik makend van de Middellandse Zee, de Rode Zee en het luchtruim boven Saudi-Arabië en de Golfstaten. Andere Amerikaanse oorlogsbodems zijn intussen vanuit Azië onderweg naar de Perzische Golf.

 

‘Nucleair Iran onduldbaar

Het faciliteren van het Arabische luchtruim werd door de ambassadeur van de Verenigde Arabische Emiraten Yousef al-Otaiba in Washington in een interview met de Washington Times uitgelegd als: ‘we can’t live with a nuclear Iran’. Dat is nogal een uitspraak gezien het handelsvolume van deze staten met Iran ter grootte van $12 miljard. De achtergrond van deze uitspraak wordt ingegeven door de vrees van de soennieten straks niet opgewassen te zijn tegen de nucleaire shiiten (Iran). Tegelijk vrezen de Iraakse soennieten de toenemende invloed van de shiiten in het zuiden die weer “collaboreren” met Iran.

 

De S & S controverse

Wezenlijk gaat de controverse tussen soennieten en shiiten terug tot de tijden van het Perzische Rijk ruim vóór de christelijke jaartelling. De Iraanse bezetting van drie strategisch gelegen soennitische eilandjes in de Perzische Golf is maar en speldenprikje, maar toch! Egypte heeft zelfs de diplomatieke banden met Iran verbroken nadat er in Teheran een straat is vernoemd naar de dader van de moord op de vorige Egyptische president Anwar Sadat. Nooit eerder hebben de Arabische, Israëlische en Amerikaanse belangen zo nabij op één lijn gestaan.

 

Gevolgen sancties

Met de nieuwe draconische sancties is Iran voor ca. 60% verstoken van geraffineerde olieproducten zoals benzine (het land lijdt aan een chronisch tekort aan raffinagecapaciteit) en naast een wapenembargo is het internationale betalingsverkeer met het land goeddeels lamgelegd. Tot dusver kwam de benzine met ‘bumper aan bumper” scheepsladingen vanuit Zuid-Irak binnen. De Amerikanen gaan daar nu een stokje voor steken. Als deze sanctie volledig wordt uitgevoerd, komt de economie van het land flink plat te liggen en is er feitelijk sprake van een casus belli. Landen of (olie)maatschappijen die deze boycot doorbreken zullen volgens Obama geen zaken meer met de VS kunnen doen.

 

Dit doet denken aan het “droogleggen” van Japan door Franklin Delano Roosevelt in 1941 om de Japanse inval in China te breken. Japan bezat immers geen olie, hetgeen later de reden was zo snel mogelijk naar Indië op te stomen. Voor het zover was moest eerst de Amerikaanse vloot in Pearl Harbour worden uitgeschakeld. Daarmee werd de VS in WO II gebracht om zich middels de uitbouw van de wapenindustrie uiteindelijk uit de Grote Depressie te vechten.

De vraag is nu of Iran à la Japan deze handschoen opneemt dan wel toegeeft. Het land weet zich intussen vanuit Irak, Afghanistan en de Perzische Golf door Westerse troepen omringd en kan nagenoeg vanuit alle windhoeken worden aangevallen. Generaal Petraeus als kenner van deze regio bij uitstek is al gevraagd om de “coördinatie” vanuit Baghdad (waar Amerika’s grootste en veiligste ambassade ter wereld is gelegen) op zich te nemen als het zover komt.

 

Complexe stelling

Voor een man voor en achter de schermen als Obama groeit de verleiding om Iran als speerpunt van de Midden-Oostenpolitiek op te nemen naarmate duidelijke successen in Irak en Afghanistan uitblijven. De Britse Times wees bovendien op de dubbelrol van Pakistan alsmede op de gewijzigde opstelling van Turkije dat zich als NAVO bondgenoot afkeert van Israël en toenadering zoekt tot Iran. Een en ander laat een complexe stelling op dit strategische schaakbord zien.

 

Obama’s dilemma

Toch zullen vermoedelijk de omstandigheden van binnenlandse aard (V.S) de doorslag geven.

De tussentijdse verkiezingen in november kunnen daarbij een belangrijke drijfveer zijn. President Obama dient zijn flink gedeukte populariteit fiks op te poetsen om straks niet als een lame duck in het Witte Huis komen te zitten. Hij kan zijn sporen niet verdienen door het “schuldcomplex” op te lossen anders dan door de schulden te laten opgaan in een verdampingsproces met stagflatie (hyperinflatie) als gevolg. Deze schuldenberg inclusief de ongedekte verplichtingen in de oude dag- en medische sector ligt met ruim $122 biljoen ofwel $122.000 miljard ruim in de stratossfeer. Hij ziet ook geen kans de werkloosheid terug te dringen die met officieel 9,5% nog niet de helft is van het echte cijfer.

 

Hier komen binnenkort de schulden van de individuele staten ter grootte van 2,8 biljoen met nieuwe werkloosheid in het kielzog nog eens bij. Een eenvoudig rekensommetje leert dat elk procent renteverhoging leidt tot een extra rentebetaling van bijna 1,5 biljoen op jaarbasis. Diverse grote banken als Citigroup, Street State Corp., Wells Fargo, US Bancorp, Bank of America en JP Morgan met grote belangen in deze altijd veilig gewaande Municipals van de staten en counties zien deze bui ook hangen.

 

De kat en de bel

Kortom, reden genoeg om “een kat een bel aan te binden. In de V.S. is het de gewoonte bij een oorlog achter de president als hoofd van de krijgsmacht te gaan staan. De uitkomst blijft hoe dan ook onzeker en de vraag blijft eveneens of een nieuwe confrontatie uitzicht biedt op een kortere periode om uit deze moeder aller crises te komen dan in de jaren ’30 het geval was. Een stand van zaken die meer vraagtekens oproept dan antwoorden geeft. De zgn Fear Index vanaf 1967 vormt een goede afspiegeling hiervan belichaamd in de ontwikkeling van de goudprijs.

 

Robert Broncel
 

Copyright, 19 juli 2010

 
 
 

<< vorige

volgende >>

 

 
 

Disclaimer Portefeuille 

Hoewel alle berichtgeving alsmede de fondsprofielen met de grootste zorg worden samengesteld en uitgebracht, kunnen geen waterdichte garanties worden verstrekt. Wel wordt de berichtgeving vanuit eigen bron zowel als van externe professionele research pas na due diligence naar buiten gebracht. De deelnemer is te allen tijde zelf verantwoordelijk voor de opvolging alsmede de aan- en verkoopbeslissingen die hij/zij hieraan ontleent. 

Het portefeuillebeheer blijft onder het ressort van Robert Broncel, waarbij de deelnemer de vrijheid heeft al dan niet opvolging te geven aan de aanwijzingen ter zake. Het kan voorkomen dat door onvoorziene omstandigheden berichten te laat worden opgenomen zonder dat hiervoor verantwoordelijkheid kan worden genomen. Voorts zal de waarde van de portefeuille fluctueren en kunnen er nooit garanties voor de toekomst aan worden ontleend. 

Het intellectueel eigendom van de portefeuille, analyses en copyrights liggen bij Robert Broncel. Verder mag er zonder toestemming NIETS van deze site worden gekopieerd of op de een of andere wijze elders worden weergegeven.

2011 © Robert Broncel