|
De kruistocht tegen het steeds “uitbundiger”
monetaire beleid (rode draad van mijn columns) lijkt even
zinloos als die tegen de steeds “uitbundiger” CO2 uitstoot.
Sterker, de stortvloed aan goedkoop geld tegen de aanstormende
crisis “blijkt te werken”. In de V.S. en in Europa zitten we qua
economische groei weliswaar net boven of onder de waterlijn maar
in Japan gaat het nu “beter”, dus beslist geen aanleiding niet
op de ingeslagen weg door te blijven gaan.
De heren beleidsmakers spreken weliswaar van een
crisis zonder toe te geven dat zij hiervan juist de versterkers
c.q. de aanstichters zijn geweest. Ze wensen zich niet neer te
leggen bij de verstoring van de monetaire stabiliteit die koste
wat het kost van vóór 2008 (voor zover daarvan sprake was)
hersteld dient te worden. De centrale bankiers aangezet door de
politici zijn bereid daarvoor heel ver te gaan, ook al moet de
integriteit van de vrije marktvorming hiervoor opzij worden
gezet en vervangen door een soort Sovjet stijl centraal
planbeleid. Zolang de inflatie, rente en de commodities met het
edelmetaal voorop onder druk blijven staan en de beurs middels
de groei van de geldhoeveelheid met (loze) vermogenseffecten
blijft stijgen, lijkt er geen reden tot opwinding behalve dan de
kortstondige oprisping van de Japanse Nikkei. “Onze lieve heer”
verhoede dat daar de rente nu serieus tot stijgen tendeert.
Smoke and mirrors
Hoewel buiten deze context bespeur je in de
energiesector een soortgelijke ontwikkeling, waarbij de belangen
in de fossiele sector die van de groene sector vooralsnog
volledig overstemmen. Intussen wordt de winst verkregen met de
goedkopere fossiele brandstoffen middels de gevolgen van
natuurrampen ruimschoots ingeleverd. Alleen hebben we het
daarover liever niet. In wezen leven we onder bizarre smoke
and mirrors omstandigheden die de maatschappelijke
immoraliteit in de vorm van fraude, oplichting en corruptie
steeds meer in de hand werken.
Hoe komt dat? Een en ander heeft te maken met een
mix van gevestigde belangen die je samengebald ziet in:
a) diverse
lobbies w.o. de banken, olie-, farma-, en de wapenindustrie.
b) de
wederzijdse afhankelijkheid van kiezers en gekozenen
c) gebrek
aan inzet, kennis, kunde, discipline en visie over de wijze
waarop de economie en ecologie met een behoorlijk anticiperend
vermogen adequaat aangestuurd zouden moeten worden, zonder de
optredende booms and busts en in klimaatopzicht de steeds
groter wordende tegenstellingen.
Boemerang
Voor een serieuze ingreep is het intussen te
laat. Het mondiaal opblazen van de papieren valuta’s richting
een groot zwart gat en het vernielen van ons klimaat is niet
meer terug te draaien en kan niet anders dan op goed moment als
een boemerang op ons neerdalen.
Subversief handelen
Zoals Lenin in 1917 aangaf dat alle middelen
gewettigd waren om het kapitalisme te vernietigen, kun je thans
niet anders vaststellen dat evenzo alle middelen worden
geheiligd om het handhaven. Voorbeelden?
De kunstmatige 0-lijn van de rente, de inflatoire
geldpers, de voortdurende manipulaties en machinaties op de
COMEX (futures beurs in New York) en het afgeven van
“geflatteerde” indexcijfers kunnen alle worden gerangschikt
onder het hoofd van subversief handelen.
Als gevolg van een en ander is er een ernstige
‘disconnect’ ontstaan tussen de obligatie-, aandelen- en
huizenmarktmarkt enerzijds en de reële economie anderzijds
alsmede tussen het fysieke en papieren edelmetaal. Bij de
volstrekt vertekende vraag- en aanbodverhoudingen gevoegd bij de
valutaspanningen is de marktprijs in dollars in feite irrelevant
geworden.
De COMEX als ‘trigger’
Het meest zorgwekkend en tendentieus zijn de
acties om het (papieren) edelmetaal onder druk te houden, immers
de barometer van het monetaire systeem. Tegelijk tonen deze
acties aan hoe groot de zorg aan de andere kant “van de tafel”
is geworden. Een uit de hand lopende goud- en zilverprijs
(waartoe alle aanleiding is) zou direct het failliet van het
monetaire systeem bloot leggen, ergo het einde hiervan
gemakkelijk kunnen inluiden, goederen onbetaalbaar maken
(hyperinflatie) en daarmee de sociale chaos inleiden. Bijgevolg
dienen de acties op de COMEX als trigger/symptomizer
nauwlettend te worden gevolgd.
Zo zou volgens onbevestigde berichten de vraag
naar fysiek goud al ruim 20 maal hoger liggen dan het aanbod en
voor zilver zou het zelfs gaan om een factor van bijna 50. De
strijd tussen het papieren en fysieke edelmetaal zal echter
altijd in het voordeel van de fysieke markt worden beslecht. De
premies lopen daar steeds verder op en de leveringen lopen
achter.
Met de jongste acties op de COMEX in april j.l.
heeft JP Morgan naar het schijnt zich opnieuw verrijkt met een
slordige 100 miljoen ounces. Dat bleek mogelijk door eerst
gigantisch short te gaan, daarmee de prijs fors te drukken als
gevolg waarvan de grootste goud-ETF GLD aanzienlijk moest
liquideren, zodat dit goud letterlijk in de schoot van deze
maffiabank viel. Op grond hiervan mag je veronderstellen dat het
manipulatiespelletje op de COMEX weer verlenging heeft gekregen.
Immers, er staat opnieuw weer een beetje “brood op de plank”.
Sterker, op deze wijze zullen ongetwijfeld ook andere bullion
banks bij dit spel betrokken zijn.
De renteontwikkeling als ‘trigger’
Een andere graadmeter is de renteontwikkeling, in
het vooruitzicht dat de obligatiemarkt gezien de koopwoede van
de centrale banken niets anders wacht dan een regelrechte crash.
Hoe valt aan een econoom uit te leggen dat de
intrinsieke waarde van het fiatgeld stijgt naarmate ook de
staatsschuld en de geldhoeveelheid stijgt en de waarde van het
edelmetaal daarentegen daalt. Evenmin valt uit te leggen dat de
rente op nul blijft staan, terwijl de schuldhoogte mondiaal een
ongekend niveau heeft bereikt. Schuld wijst juist op een sterke
vraag naar kapitaal. Even zot is het om de rente op de zgn. junk
bonds maar iets hoger te zien liggen dan op zgn. investment
grade bonds. Dat scheelt thans niet meer dan 2 à 3 punten,
terwijl dit onder normale omstandigheden wel 5 à 6 punten zou
zijn geweest. Risico’s worden ook op dit terrein nauwelijks of
te weinig onderkend.
Om de rente laag te houden heeft de Fed al meer
dan $2 biljoen aan schuld opgekocht. Bij het faseren of minderen
van de geldhoeveelheid (QE) zou de rente niet meer in te dammen
zijn en daarmee de economie definitief op de knieën worden
gebracht. Dat zal onder het regime van de huidige beleidsmakers
nooit gebeuren. Het dreigen hiermee heeft slechts
tot doel de interesse in het edelmetaal te beteugelen voor zover
dat bij de afnemende reserves nog lukt.
De derde ‘trigger’
Dan is er het kaartenhuis van banken en brokers
dat valt en staat met het verpanden van cliëntenvermogens om
daarmee hun eigen ‘trades’ uit te voeren. Het inzetten van deze
vermogens vormt een zeer serieuze bedreiging van het huidige
wankele evenwicht in het geval één van de onderliggende partijen
onderuit gaat. Het recente voorbeeld van clearing house MF
Global in de V.S. ligt nog vers in het geheugen. Het gaat
intussen om een slordige $80 biljoen in zgn. custodial credit
money of ruim 2½ maal die som in 2007 of bijna 2 maal het
huidige mondiale bruto product. Hieruit zou je kunnen afleiden
dat het hele systeem in een elektrische stoel is beland waarvoor
slechts één druk op de knop voldoende is. Hoe complex dit
travers in elkaar steekt, moge blijken uit onderstaande
schema’s.
|
