Header

Columns 2015 2013 2012 2011 2010 2009 2008 2007 2006 2005 2004

HET GROTE STILZWIJGEN

(3 november 2014)

Van overheidswege ligt het uiteraard voor de hand zaken zo nodig te verzwijgen die mogelijkerwijs tot een negatieve sociale ‘impact’ kunnen leiden. Wel ligt het evenzo voor de hand zaken breed in de publiciteit te leggen waarmee voor het front van het grote publiek kan worden gescoord, voorbeeld de ramp met de MH-17. Niettemin blijft het de taak van de pers om ook de feilen van de overheid bloot te leggen. Lezers van mijn columns vinden bijvoorbeeld maar weinig terug van de inhoud ervan in de financiële pers.

 

New Orleans Investment Conference

Zo appelleerde de Gold Anti-Trust Action Committee (GATA) tijdens de grote New Orleans Investment Conference eind vorige maand opnieuw aan de evidente manipulatie van de edelmetaalmarkt onderbouwd met kopieën van 10-tallen officiële documenten inclusief excerpten uit het 83e jaarverslag van de BIS waarin klipp-und-klar het woord “interventie” viel. Voorts wist GATA de hand te leggen op vertrouwelijke stukken die werden aangeduid met ‘restricted-controlled’ van het IMF, het Amerikaanse Ministerie van Financiën met een document aangaande de utilisatie van het Exchange Stabilization Fund (ESF), een bericht van de CME Group aangaande ‘incentive programs’ voor de Chicago en de New York Mercantile Exchanges (CME en NYMEX), telegrammen van de Amerikaanse ambassade in Beijing onderschept door Wikileaks, aan de hand waarvan bleek dat de V.S. op nagenoeg elk terrein de touwtjes nog steeds stevig in handen heeft.   

Waarom komt hiervan zo weinig naar buiten? Waarom lees je niets over de verstoring van de marktverhoudingen op de financiële markten waarin vraag en aanbod zoek zijn gespeeld? Waarom lees je niets over de “innige” verhouding tussen de Amerikaanse centrale bank die niet als zodanig mag worden aangeduid en bijgevolg de Federal Reserve heet en de CME Group, houdster van de COMEX- futures beurs? Zo kwam er een brief aan het licht van de CME Group’s managing director/chief regulatory counsel Christopher Bowen gericht aan de U.S. Commodities Futures Trading Commission (CFTC), waarin werd geduid op veranderingen in de CME Group’s ‘discount trading programs for central banks’. Om precies te zijn gaat het hier om het feit dat centrale banken een discount krijgen bij de verhandeling van alle futures van de CME Group’s (commodity) beurzen, i.c. het belangrijkste mechanisme of instrumentarium voor ‘price discovery in the monetary metals’. In een ander document van deze groep wordt gerept van ‘rules against certain trading practices that are considered abusive and unfair such as “spoofing” and “quote stuffing”, the abrupt placing and withdrawal of huge volumes of phony orders to mislead traders about prices’. Dit is nu precies wat de grootste banken in samenspel met de centrale banken doen!

 

Alles wat de documenten van de CME Group bevatten bevestigt wat Peter Warburton in de Britse Economist al 14 jaar geleden in z’n essay betitelde als “The Debasement of the World Currency: It Is Inflation But Not As We Know It’. Nog onlangs meldde Warburton dat wat we zien een strijd is tussen de centrale banken en de onafwendbare ineenstorting van het huidige financiële systeem op twee fronten. Enerzijds hebben de banken de regie over de schepping van additionele liquiditeit (QE) om het tij van ‘debt defaults’ zo veel mogelijk te keren die anders zeker zouden plaats vinden. Anderzijds worden investeringsbanken en andere professionele partijen opgezet om tegen een stijging in edelmetaal, olie, basismetalen maar ook ‘soft commodities’ (landbouwsector) te speculeren. Hun doelstelling is om de onafhankelijke waarnemer van elke betrouwbare benchmark te beroven, zodat niet alleen de eroderende waarde van de U.S. dollar maar in feite van alle valuta’s onmeetbaar wordt. Technische analyse verwordt tot niet meer dan theorie. Tegelijkertijd wordt de belegger de mogelijkheid ontnomen om zich op enige manier te beschermen tegen de fragiliteit van het financiële systeem.

 

Zoals blijkt is de strijd voor de centrale banken op het tweede front een stuk gemakkelijker dan op het eerste front. Immers, op grond van de huidige stand van zaken dient de totale mondiale schuld op meer dan $200 biljoen te worden getaxeerd – een volstrekt ondenkbaar en onhandelbaar abstract bedrag. Stellen we daar tegenover de gezamenlijke waarde van alle commodities op $200 miljard (1/1000e) bij gebruik van derivaten dan blijkt dit een veel gemakkelijker front.

 

Voorts is het niet noodzakelijk voor centrale banken om de strijd zelf aan te gaan ofschoon de goudverkopen en goud leasing daartoe stellig hebben bijgedragen. De meeste van de grote investment banken hebben hun eigen hand al zodanig overspeeld dat zelfs als zouden de centrale banken het gevecht op het eerste front verliezen, de aandelen van de investment banken toch al waardeloos zouden zijn. Bovendien is hun lot hevig vervlochten met dat van de centrale banken zodat het willige partners zijn in hun strijd tegen goud, olie en alle andere commodities. Of anders gezegd: de futures markten worden niet gemanipuleerd maar vormen de bron van alle manipulatie! Als gevolg hiervan zijn de marktprijzen niets anders dan illusies voortkomend uit de trading rooms van de centrale banken.

 

De keerzijde van de machtspolitiek van de centrale banken is de machtspolitiek van de centrale overheden richting de nieuwsorganisaties of de pers. Die pers blijkt dus helemaal niet zo vrij te zijn als wordt verondersteld. Het centrale gezag heeft kennelijk de macht om de pers te intimideren of wel we leven in een ‘umfeld’ van een ‘government embedded press’, zoals dat ook te doen gebruikelijk was achter het zo verfoeide IJzeren Gordijn. Opvallend daarbij is dat GATA in China en Rusland breed op tv mag verschijnen maar in het zogenaamd “vrije” Westen geen kans krijgt. Alle door GATA gepubliceerde stukken zijn naar alle belangrijke nieuwsorganisaties verstuurd maar geen van deze heeft er ook maar met een woord over gerept, hoewel de inhoud van diverse documenten toch onweerlegbaar is!

 

Ook voormalig volger van Ayn Rand en ex Fed voorzitter Alan Greenspan heeft op deze conferentie van zich doen spreken al weet hij als woordkunstenaar op het randje van de richel te lopen zonder zich te verspreken. Niettemin had men gehoopt op enkele klare uitspraken. Zo moest hij wel melden dat het bijdrukken van geld tot verval van het monetaire systeem leidt waarmee hij wellicht hoopt z’n nalatenschap toch een beter aanzien te geven. Op een vraag of de Fed of andere centrale banken de goudprijs trachten te manipuleren was z’n antwoord kort maar krachtig “nee” maar hij voegde er aan toe dat andere centrale banken dat wel deden. Ook ontkende hij dat goud werd geleased. Hieraan werd uiteraard weinig geloof gehecht.

 

Meer waarde werd gehecht aan z’n antwoord op de vraag of de rente en de goudprijs

na 5 jaar manipulatie beslist hoger zouden moeten zijn. Zijn antwoord was volmondig ‘higher and higher’. Toen hem werd gevraagd: ‘how much higher’ was het antwoord: ‘measurably’! Even opmerkelijk was zijn mening dat de Fed wel Treasury debt moest kopen om een rentestijging te voorkomen, omdat de fout bij het Congres lag omdat er zoveel geld werd uitgegeven. Daarmee gaf hij tevens aan dat de Fed geen onafhankelijk orgaan is.

 

Het vuur werd hem o.m. door Porter Stansberry (Stansberry Research) en Marc Faber na aan de schenen gelegd. Porter maakte in simpele bewoordingen duidelijk dat er geen andere weg terug meer is dan QE for ever! Greenspan gaf hierop een ‘no comment’. Hij gaf ten beste dat ‘the Fed is very smart and they know everything we know’. Toen Marc Faber hem ondervroeg over de ‘monetary bubble’, antwoordde Greenspan dat ‘no one has been able to forecast the timing of a bubble bursting except by accident’. “Grappig” dat diverse anderen w.o. Stansberry en Faber die bubbel wel degelijk hadden gespot, redenen om hun belangen in de V.S. juist af te bouwen. Kortom, Greenspan’s optreden werd als ‘gebrekkig” betiteld. Hij kwam er gewoonweg niet mee weg!

 

Valdai conferentie in Sochi

Een onderwerp van geheel andere signatuur betrof Poetin’s merendeels Engelstalige ‘toespraak op de Valdai conferentie in Sochi vorige week. Hoeveel of hoe gering was de aandacht die zijn wellicht historische uitspraken aldaar in onze media kregen? Dit zou wel eens de meest memorabele toespraak sinds de beëindiging van de Koude Oorlog kunnen zijn:

 

I.        Rusland wenst niet langer de Westerse spelletjes mee te spelen en te onderhandelen over “triviale zaken”, daarentegen is Rusland wel bereid tot serieuze afspraken

II.       Alle systemen van mondiale collectieve veiligheid liggen aan diggelen; er is geen enkel internationaal veiligheidssysteem dat enige garantie biedt, maar er is wel sprake van een ‘entity that destroyed them: the United States of America

III.      De bouwers van een Nieuwe Wereld Orde hebben gefaald en hebben niet meer dan een zandkasteel gebouwd; een nieuwe wereldorde zal niet zonder Rusland tot stand kunnen worden gebracht

IV.      Rusland staat een conservatieve benadering voor om innovaties op het sociale vlak door te voeren en staat verder open voor overleg

V.       Rusland heeft geen enkele interesse om te gaan vissen in het troebele water van Amerika’s ‘ever expanding empire of chaos’ maar koestert evenmin plannen om zelf een nieuw ‘empire’ na te streven (dit staat haaks op de mening van Westerse politici m.b.t. de Oekraïne)

VI.      Rusland streeft er niet naar om de gehele wereld een kopie van de hare te doen gelijken; Rusland zal zich niet van het wereldtoneel laten verwijderen en iedereen die probeert zulks na te streven kan rekenen op tegenwind

VII.     Rusland is niet uit op chaos, wenst geen oorlog en is er evenmin op uit; anderzijds beziet hij de uitbraak van een mondiale oorlog als haast onvermijdelijk

VIII.    Rusland ziet voor zich zelf geen actieve rol weggelegd in het creëren van een Nieuwe Wereld Orde totdat deze de belangen van Rusland raken

IX.      Wat betreft de binnenlandse politiek zal deze niet afhangen van de elite maar vooral van de wil van het volk


Wat zijn zulke uitspraken waard? Ook deze zul je met enige korrels zout moeten nemen maar er zit wel degelijk een duidelijke tendens in: een zekere distantie ten opzichte van het Westen tekent zich hierin wel af. Met het wegzetten van Poetin door onze media als een eersteklas gedrocht van een nieuw Sovjet Imperium ontstaat niet alleen een vertekening van de werkelijkheid maar zal tevens blijken een beletsel te vormen voor het aangaan van betere betrekkingen. Ook wordt er in het Westen weinig waarde gehecht aan Poetin’s huidige populariteit in eigen land die bijvoorbeeld bijzonder positief afsteekt tegen de magere uitkomsten van ene Obama in de V.S. Dit verstevigt het standpunt van Poetin aanmerkelijk.  
 
Cruciaal in deze context is dat we als publiek niet in staat zijn om een goed beeld te vormen van datgene wat wezenlijk speelt, ergo we door onze eigen beleidsmakers “gesteund” door de pers middels “radiostilte” behoorlijk in de maling worden genomen. Op grond hiervan ontstaat een ‘normalcy bias’ die naarmate het bankgestuntel sinds de val van Lehman in 2008 voortduurt alleen maar is aangesterkt. Immers, het gaat toch al weer zo lang niet zo slecht als het zich aanvankelijk liet aanzien? Sterker, de mening overheerst dat we er op enige termijn wel weer bovenop zullen komen. Zo ging het toch altijd al? De eerste die dat nu kan uitleggen moge zich bij mij melden.
 
Robert Broncel


Copyright, 3 november 2014

 
PS. hoewel het antwoord uiteraard reeds bekend is, gaat deze column niettemin naar de meest prominente media.  
 

 

<< vorige

volgende >>

 

 
 

Disclaimer Portefeuille 

Hoewel alle berichtgeving alsmede de fondsprofielen met de grootste zorg worden samengesteld en uitgebracht, kunnen geen waterdichte garanties worden verstrekt. Wel wordt de berichtgeving vanuit eigen bron zowel als van externe professionele research pas na due diligence naar buiten gebracht. De deelnemer is te allen tijde zelf verantwoordelijk voor de opvolging alsmede de aan- en verkoopbeslissingen die hij/zij hieraan ontleent. 

Het portefeuillebeheer blijft onder het ressort van Robert Broncel, waarbij de deelnemer de vrijheid heeft al dan niet opvolging te geven aan de aanwijzingen ter zake. Het kan voorkomen dat door onvoorziene omstandigheden berichten te laat worden opgenomen zonder dat hiervoor verantwoordelijkheid kan worden genomen. Voorts zal de waarde van de portefeuille fluctueren en kunnen er nooit garanties voor de toekomst aan worden ontleend. 

Het intellectueel eigendom van de portefeuille, analyses en copyrights liggen bij Robert Broncel. Verder mag er zonder toestemming NIETS van deze site worden gekopieerd of op de een of andere wijze elders worden weergegeven.

2011 © Robert Broncel