|
Niemand minder dan IMF topvrouw Christine Lagarde
meende dit jaar te moeten inluiden met haar numerologie speech
waarin de betekenis van het cijfer “7” centraal stond. Iedereen
kent “de legende van de zeven vette en magere jaren”. Het zou
kunnen zijn dat ze de New York Times Best Seller bestseller van
de messiaanse rabbi Jonathan Cahn ‘The Harbinger’ had gelezen
met zijn bijbelse visie op 9/11, de opkomst van het terrorisme
en het verloop van de financiële markten.
In dit boek maakt Cahn een vergelijking met de
ineenstorting van de beschaving van het oude Israël met
soortgelijke referenties aan wat er thans gaande is binnen en
buiten de V.S. Gezien de importantie van de joodse invloed op
het bestuur in de V.S. ligt een dergelijke analogie wel voor de
hand. Of daaraan betekenis moet worden gehecht, lijkt
twijfelachtig.
Cahn refereert aan de 9 omen die God de Joden
voorhield vóór hun ondergang als gevolg van de schending van de
bijbelse covenant. Een dergelijke opsomming mag dan bij
sommigen indruk maken, bij anderen daarentegen neigt dit meer
tot inflatie van een dergelijk gedachtegoed. Volgens Cahn
zouden het oude Israel en de V.S. gefundeerd zijn op de ‘rules
of God and a light unto the nations’, wat dat dan ook zou mogen
zijn. Het is maar welke inhoud je daaraan wenst te geven en hoe
de ‘rules of God’ geïnterpreteerd dienen te worden. Juist deze
interpretatie blijkt het ontstaan van allerlei extremistische
vormen en sektes binnen het geloof aan te wakkeren. Duidelijk
is in elk geval dat een gevoel van onbehagen, gevoed door
corruptie en wanbeleid in meerdere onderdelen van de samenleving
altijd een uitweg zoekt. Je ziet dat zelfs terug in neigingen
tot een politieke afscheiding (Schotland, Catalonië, Koerdistan,
Noord-Italië en het oosten van Oekraïne) om dicht bij huis te
blijven maar deze bewegingen doen zich ook elders in de wereld
voor, hetgeen eigenlijk van alle tijden is.
Maar terug naar de bijbel als “de speelgrond” tot
het reactiveren van het verleden blijkt de ‘Shmita als sabbath
jaar een cruciale rol te spelen die volgens het Judaïsme ruwweg
elke 7 jaar opgeld doet, waarbij het land in verval raakt en
schulden verdampen. De Shmita neemt op zich een vol jaar in
beslag, waarbij volgens de Hebreeuwse kalender de uitstaande
schuld pas op de laatste dag “vereffend” wordt.
In het “roemruchte” jaar 2001 zou die dag evenwel
op de 6e dag na 9/11 op 17 september kunnen worden
aangeduid . Dat was de dag waarop de Wall Street weer open ging
en direct een smak van 7% maakte. De wereld was plots in
geweldige beroering gebracht en de Amerikaanse wereld in het
bijzonder.
De laatste dag van de Shmita in 2008 was op 29
september, de dag waarop de beurs na de implosie van Lehman de
derde grootste smak aller tijden maakte met een val van 9% of
777 punten. Of Lagarde in haar speech hieraan refereerde weten
we niet.
Het zou kunnen zijn dat ze alvast “een exit”
excuus voor handen wenste te hebben voor het geval de dag van de
dag van de afrekening zich aandient. Ze gaf aan dat het getal
“7” bij haar in elk geval niet uit de lucht was komen vallen.
Immers, het was welhaast geen toeval zijn dat de laatste twee
“incidenten” zich nagenoeg op de laatste dag van de Shmita
voordeden met een interval van precies 7 jaar.
Los van de gedachte of we hier te maken zouden
kunnen hebben met een bovennatuurlijk of een occult gegeven, is
de vraag wanneer dan de volgende Shmita begint en eindigt. Dat
blijkt zeer binnenkort te zijn op 25 september a.s. met als
einddatum 13 september 2015. Dat is opnieuw 7 jaar na 2008. De
vraag is of we deze informatie voor kennisgeving moeten aannemen
dan wel om er serieus bij stil te staan. Opvallend is in elk
geval dat de Shmita’s ‘time frame’ nauw aansluit op de sequentie
van 2001, 2008 en mogelijk 2015 maar ook niet meer dan dat. Want
als we terugschakelen naar 1994 dan zien we weliswaar een jaar
van stilstand op de beurs ofschoon 1987 natuurlijk weer een
dramatische val liet zien van een slordige 30%.
Wel mag je er van uitgaan dat wanneer het huidige
monetaire systeem implodeert dit ongetwijfeld een bijbelse
imprint meekrijgt met ongekende (mondiale) gevolgen.
We kunnen er niet omheen dat steeds meer signalen
wijzen op de volstrekt onhoudbare situatie voor de centrale
banken als drager van dat systeem. Waar politieke beleidsmakers
uitsluitend de sociale rust binnen de samenleving voor ogen
hebben, kunnen de centrale bankiers niets anders doen dan dat
beleid zo veel mogelijk faciliteren ongeacht de dramatische
afloop daarvan whatever it takes. Zij weten als geen
ander dat met het uitschakelen van het brandalarm (in 2009) de
brand natuurlijk geenszins wordt geblust! Als dat kan worden
opgehangen aan wat Christine Lagarde aangaf met de
onvermijdelijkheid van het getal “7” als voorbode van wat ons te
wachten staat, wie valt er dan te verwijten dit alarm te hebben
uitgeschakeld? Dat wordt dan de meest verraderlijke vraag!
Robert Broncel
Copyright, 15 september
2014
|
