Ongelooflijk maar waar! Goldman Sachs verdient
dagelijks op het metaal aluminium een bedrag van $698.630
totaal risicovrij. Hoe? Door iedere dag 3.000 ton per vorklift
te verkassen van warehouse A naar warehouse B, op een paar
honderd meter afstand gelegen in Detroit/Michigan. Daar wacht
het gemiddeld 16 maanden (!) voordat het bij een afnemer wordt
afgeleverd, dit ondanks een zgn. class action van de frisdrank-
en de metaal verwerkende industrie inzake deze perverse
aangelegenheid, evenwel zonder resultaat.
Immers, GS houdt zich keurig aan de regels van de
Londen Metals Exchange (LME) die de supervisie heeft over 719
pakhuizen verspreid over de gehele wereld en daarvan ook de huur
vangt. Nu, om het oppotten te ontmoedigen verlangt de LME o.m.
dat er dagelijks minimaal sprake moet zijn van een mutatie van
3.000 ton. Om schaarste te creëren blijven deze heen en weer
versleepte voorraden aldaar zo’n 16 maanden liggen alvorens deze
bij de afnemer tegen een hogere prijs af te leveren. Onlangs
kwam een voormalige vorkliftchauffeur met “dit nieuws” naar
buiten in een interview met de New York Times.
De schaarste maakt dat de kosten (opslag) en
moeite (dagelijkse heen en weer transporten) in deze bizarre
operatie ruimschoots worden gecompenseerd. GS weet immers met
100% zekerheid dat de prijs “over een tijdje” aanzienlijk hoger
zal zijn en daar ligt het glasharde winstperspectief! Gezien dit
harde gegeven heeft dit zich investment bank noemend
instituut zich “ontfermd” over een hoeveelheid van meer dan
een kwart van de wereldproductie die buiten de regulaire
aanvoerlijnen wordt gehouden. Door het “bevriezen” van deze
substantiële voorraad dient de verwerkende industrie een
aanzienlijk hogere prijs te betalen, terwijl er de facto in het
geheel geen sprake van schaarste is. Zo ligt de spotprijs op het
moment van schrijven op ruim $1.800 terwijl de termijnprijs op
ruim $2.100 ligt. Een ogen-dicht handel dus waarmee identiek aan
de flash trading op de beurs “goudgeld” valt te
verdienen, een soort Heilige Graal voor de handelaren die het
metaal op de futures markt verkopen en bij levering tevens de
opslagfee toucheren.
Volgens een schatting worden er in de V.S.
jaarlijks een slordige 90 miljard blikjes en ruim 15,5 miljoen
auto’s geproduceerd, m.a.w. een economy of scale. Elk
blikje blijkt uitgerekend zeven cent duurder te zijn dan nodig
en voor bijv. een auto valt de hogere kostprijs niet eens te
berekenen. Ten koste van andere marktparticipanten strijkt GS op
deze wijze jaarlijks voor $255 miljoen op zonder dat er een haan
naar kraait en weet op deze wijze z’n medewerkers (mede vanwege
de zwijgplicht) rijkelijk te belonen.
Als zodanig is aluminium in een soort perpetuum
contango gemanoeuvreerd, waarbij de futures prijs
aanzienlijk hoger ligt dan de spotprijs, dit in tegenstelling
tot het edelmetaal dat juist in een soort perpetuum
backforwardation verkeert, waarbij de spotprijs hoger ligt
dan de futures prijs. Voor zilver geldt dat nog veel sterker. Zo
bedroeg de omzet vorig jaar ongeveer $5 biljoen tegen goud $18
biljoen (ja, u leest dat goed). Bij een productie van 900
miljoen ounces vorig jaar verhandeld bij een gemiddelde prijs
van $20 resulteert dat in de somma van $18 miljard. Dit bedrag
gedeeld op de $5 biljoen omzet toont aan dat de papieren markt
in zilver zelfs 275 maal groter was dan in goud. Zilver komt uit
de grond in een verhouding van 16 op 1 met goud, terwijl de
papiermarkt in goud slechts 3,6 maal de omvang van de
papiermarkt in zilver is, volgens de CPM Group in New York. U
ontgaat de logica? Mij ook!
Van een geheel andere orde is het opvallende
bericht in de financiële pers dat de centrale banken
in de gehele wereld steeds meer in aandelen beleggen als
onderdeel van een zgn. gediversificeerd beleggingsbeleid.
Dat blijkt uit het eerste wereldwijde onderzoek uitgevoerd door
het Forum voor Officiële Monetaire en Financiële Instituten (OMFIF),
waarbij 370 publieke instellingen in 162 landen die samen de
somma van $29,1 biljoen aan investeringen bezitten, onder de
loep werden genomen. Om precies te zijn betrof het 157 centrale
banken, 156 ambtenarenpensioenfondsen en 57
staatsinvesteringsfondsen.
Het gaat me hierbij specifiek om de centrale
banken die voor bijna de helft van dat bedrag participeren
inclusief goudbeleggingen. Goud op zich is natuurlijk prima maar
wat doen centrale banken op de aandelenmarkt? Dit zou zijn
vanwege het povere rendement op vastrentende waarden, terwijl
deze banken nota bene zelf de rente hebben verlaagd in een
poging de effecten van de financiële crisis te bestrijden. Zo
gezegd een stiekem steuntje in de rug van de beurs die
coûte-que-coûte harmstijf overeind gehouden dient te worden om
verder gedonder in de financiële glazen vooralsnog te voorkomen.
Dit verklaart ook de buitensporig lage stand van de
volatiliteitsindex alsof er geen spoor van nervositeit te
bekennen valt. |