Hierboven een
schets van Deutsche Bank die ook het Perzische, Romeinse,
Byzantijnse en Ottomaanse Rijk in dit rijtje als “de lichtende
voorbeelden” had kunnen opnemen!
Terug naar het
heden, waar steeds meer kunstgrepen nodig bleken om het wankele
monetaire evenwicht vooralsnog gaande te houden waaronder de
hendel op de geldhoeveelheid, de continu lage rente alsmede “de
grip” op de goudprijs.
Wat dit
laatste betreft, is het op termijn onontkoombaar dat de zo lang
“gepende” goudprijs middels “backwardation” op de COMEX
termijnbeurs in New York (puur staatskapitalisme) zal moeten
worden losgelaten door de markt via “contango” (vrije
marktwerking) z’n werk te laten doen!
Toen de
goudprijs in 2011 tot boven $1.900 was gestegen, moest “de rode
vlag” uit om de goudprijs via backwardation” terug te voeren
(manipuleren) naar het huidige niveau rond $1.200. Binnen de
centrale banken werd gevreesd voor “een afgang” van de dollar.
Niettemin geloven velen nog steeds – zelfs binnen de handel –
dat deze (veel te lage) prijs het gevolg is geweest van het
vrije marktmechanisme. Kwestie van huiswerk maken.
De meest
“wilde” verhalen hebben de laatste jaren de ronde gedaan tot
welke hoogte de goudprijs zou moeten stijgen om de schuldratio
weer tot een aanvaardbare hoogte te laten dalen. Een niveau van
$5.000 per ounce ligt min of meer binnen de communis opinio.
Voor Japan zou dat niveau meer op $10.000 duiden. Dat zou dan
een inflatie van een slordige 400% c.q. 800% impliceren, een
“knap”dure ingreep om daarmee weer draagvlak voor de uitstaande
schuld te creëren. Een soortgelijke beweging heeft zich in de
vorige eeuw al tweemaal eerder voorgedaan. Het zij nog maar eens
herhaald!
De eerste keer
was in 1933 ten tijde van president Roosevelt toen de goudprijs
van $20,67 naar $35 per ounce werd opgekrikt resulterend in een
inflatie ca. 75%. De tweede keer was in augustus 1971 toen
president Nixon de dollar loskoppelde uit de Bretton Woods
afspraken (1944) als gevolg waarvan de goudprijs in 10 jaar van
$35 naar ruim $800 opliep, met een jaarlijks steeds verder
oplopende inflatie richting 15% in het kielzog. Toen beschikte
de Fed nog over het rentewapen dat ze nu niet meer heeft gezien
de genoemde fatale consequenties.
Revaluatie van
de goudprijs is het enig denkbare scenario om het
marktvertrouwen te doen herwinnen. “Andere smaken” zijn er niet
tenzij er “ruim baan” wordt gemaakt voor een totaal vrije
inflatie oplopend naar hyperinflatie die eveneens de marktvraag
naar goud in alle toonaarden ontembaar maakt! Voordeel voor de
beleidsmakers is dat dit laatste min of meer geleidelijk gaat en
hen iets “minder” kwetsbaar maakt. “Andere tijden” dringen zich
hoe dan ook steeds meer op!
Robert Broncel
Copyright,
4 december 2018
PS. deze column wordt ook aan DNB president Klaas Knot
verzonden. |