Homepage | De Markt
| Portefeuille |
Quotes| Archives | Aanmelden |
Contact
|
|
HET DEFINITIEVE EINDSPEL
(Column Special III - 31 januari
2022) |
De meest opvallende elementen van het definitieve
eindspel inzake het huidige mondiale monetaire systeem betreffen
onverkort het openzetten van de digitale geldpers vanaf 2009
gevolgd door de in 2011 gestarte edelmetaalmanipulaties. Hiermee
werd domweg één der belangrijkste beleids-onderdelen
van de Federal Reserve overboord gezet. Immers, de Fed in de
hoedanigheid van centrale bank diende in de eerste plaats op de
koopkrachtpariteit te blijven letten, volkomen in strijd met de
verwatering/verval ervan en heeft daarmee haar hand overspeeld!
Minstens even opvallend was dat er nadien nauwelijks kritiek op
deze gang van zaken naar buiten kwam. De inzet van de geldpers
volgde op de financiële crash in 2008/9, juist omdat de Fed de
derivaten crash (mortgage- backed securities) niet had zien
aankomen(?). Daarop diende de gehele bankwereld met biljoenen
van de ondergang te worden gered. Die biljoenen waren uiteraard
niet voorhanden maar moesten out-of-thin-air en within a
split second digitaal worden bijgedrukt, waarmee het proces
van ultieme schuldstapeling zonder weerga in de hoogste
versnelling werd gebracht.
Zolang de inflatie niet opdook, bleef hoorbaar verzet tegen deze
handelwijze uit en zelfs onder de huidige omstandigheden
(inclusief inflatie) blijft het binnen het Congres maar ook
vanuit het buitenland verrassend stil. Waarschijnlijk uit angst
voor verstoring van de sociale rust en orde, waarmee de
volksvertegenwoordigers hun opdracht domweg verzaakten. Immers,
het gaat hier om “van staatswege systematische uitholling van
ons aller koopkracht”!
Voorts was men vanuit de financiële wereld juist te veel
gefocust op eigen winstbejag, waaraan de onttakeling van het
monetaire systeem ondergeschikt bleek! Daarentegen werd de
laatste jaren vanuit internationale centrale bank kringen stevig
ingezet op een ‘reset’ gegeven de grootschalige goudaankopen.
Zij gelden bijgevolg als ‘partners in
crime’!
De remedie
Volgens de World Gold Council hebben de centrale banken sinds de
geldmarktverruiming vanaf 2009 voor een slordige 4.500 ton goud
bijeen weten te sprokkelen, resulterend in een totaal bezit van
ruwweg 36.000 ton(?). Waarom? Het edelmetaal heeft in ruim 5.000
jaar als enig onvervalst universeel transactie- en handelsmiddel
nooit haar koopkracht verloren! Vandaar nogmaals de
legendarische uitspraak van Aristoteles een slordige 2000 jaar
geleden: ‘he who owns the gold, rules the world’.
Een kunstmatig opgelegd relatief lage goudprijs biedt de
mogelijkheid om goud vooralsnog tegen een bodemprijs te kunnen
inkopen. Waarom is dat belangrijk? Dit blijkt onderdeel te zijn
van het perspectief van een nieuw op goud gebaseerd monetair
systeem, waarmee de ontkoppeling in 1971 (als tijdelijk
bedoeld!) ongedaan kan worden gemaakt en daarmee een einde aan
de economische scheefgroei alsmede de immer toenemende sociale
ongelijkheid.
Vooral sinds de crash in 2008/9 hebben zowel aandelen als
vastgoed in een nooit eerder vertoonde lange streep naar boven
ongehoorde hoogtes bereikt, terwijl “wonderwel” het edelmetaal
middels talrijke manipulaties op de COMEX futures beurs moest
achterblijven. Alle technische analyses ten spijt waren deze
prijsmanipulaties aan de orde van nagenoeg elke dag.
Tegelijkertijd mocht ook het vertrouwen in de dollar binnen het
systeem middels verruiming van de geldmarkt niet (te veel)
schade worden berokkend. Echter, de beoogde doelstelling van een
nieuwe goudstandaard kwam nooit naar buiten maar zal nu als
last resort voortvloeiend uit de verdere ontwikkelingen
worden afgedwongen!
Klaus Schwab’s gedachtegang
Derhalve diende dit op volle kracht draaiende manipulatie
scenario voor het wereldforum gehandhaafd te blijven behalve
voor Klaus Schwab, initiator van het Wereld Economic Forum, die
een jaar geleden met de ongerijmde uitspraak kwam dat we allen
“tegen 2030 arm maar gelukkig zouden zijn”! Wellicht verwees hij
naar de woorden van ene Lenin: “geef me vier jaar om de kinderen
mee te geven het zaad dat ik heb gezaaid een eeuwig leven te
schenken”. Per slot stond hem na tsaar Nicolaas II te hebben
afgeschoten, geen ander perspectief voor ogen dan alle
(privé)bezit inclusief de productiemiddelen te naasten teneinde
hieruit de staatsfinanciën van de door hem gestichte Sovjet-Unie
te kunnen financieren. Kennelijk in Klaus Schwab’s optiek zouden
we straks een dergelijk onrealistisch scenario tegemoet kunnen
zien?
Het andere scenario
In een recent onderzoeksrapport van Myrmikan’s Capital onder de
titel ‘the Bubble is Bursting and Gold is Strong’ staat eveneens
onomwonden omschreven dat vanuit de ontstane gigantische bubbels
als gevolg van de voortdurende verruimingen van de
geldhoeveelheid de Fed niets anders te doen stond dan de
uitstaande schulden middels inflatie te laten verdampen. Dat kan
alleen met voldoende goud als “stootkussen”. Daaronder
ressorteerde ook het Central Bank Incentive Program (CBIP) dat
buitenlandse centrale banken (CB) en overheden faciliteerde om
middels aanzienlijke discounts in edelmetaal futures contracten
te kunnen handelen. De partij die hiermee het beste heeft
geboerd moet de CME group als “uitbater” van de COMEX zijn
geweest.
Onduidelijk is vooralsnog in welke mate de CB’s thans met hun
goudvoorraadvorming zijn gevorderd om voldoende protectie tegen
een crash opgebouwd te hebben. In gedachten nemend dat naarmate
de inflatie aanhoudt c.q. versterkt, de goudprijs als
koopkrachtpariteit navenant hoger zal uitvallen.
E.e.a. werd bevestigd door de economen Paul Brodsky, Lee
Quaintance en Peter Miller, die hierop eveneens anticiperen
teneinde de inmiddels gigantisch opgebouwde papierschulden weer
een draaglijke aanzien of basis te kunnen bieden.
De hamvraag is natuurlijk in hoeverre de Amerikaanse
goudvoorraad sinds de geauditeerde hoeveelheid van 8133 ton in
1953 is gestegen of misschien zelfs is gedaald. Hierover zijn
ondanks alle swaps en gold loans nooit nadere mededelingen naar
buiten gebracht!
Wel bekend is dat de contante waarde van de Amerikaanse schuld
op dit moment niet minder dan $86 biljoen bedraagt. Op basis van
de expansie van het huidige balanstotaal afgezet tegen de
destijds (1914 – 1933) gehanteerde dekking ad 54% zou hieruit
volgens hen thans een goudprijs van ca. $18.150 ressorteren.
Gerespecteerde economen als Carmen Reinhart en Kenneth Rogoff
lieten in 2010 al weten ‘that a government debt/GDP rate of
over 90% becomes exceedingly difficult for a nation to grow its
way out of its debt burden’. Dus de V.S. met de dollar als
draagmunt bij een ratio van ca. 125% staat aan het hoofd van de
inleiding tot een onomkeerbare destabilisatie van het huidige
mondiale monetaire systeem. Om die reden kan de Fed als
lichtzinnig hoofdschuldige van de implosie van dit systeem
worden aangemerkt. Die implosie nadert vooral nu inflatie de kop
heeft opgestoken en niet meer middels renteverhogingen kan
worden bedwongen. Immers, dit zou de economische groei ernstig
in de weg gaan staan. Het behoeft geen betoog dat naarmate de
inflatie aanhoudt en/of stijgt, de druk op het systeem verder
toeneemt!
Andere complicerende factoren
Reeds genoemd was de doorlopende stijging van de staatsschuld
als gevolg van toenemende staatsuitgaven en/of lagere
belastingopbrengsten, als gevolg van Covid maatregelen en andere
staatsuitgaven die het economisch beeld vertroebelen. Maar zelfs
in het gunstige geval dat deze maatregelen komen te vervallen,
zal de staatssteun vanwege de schuld niettemin afgebouwd dienen
te worden om het schuldopbouw proces niet nog meer tractie mee
te geven.
Eventuele renteverhogingen, waarop thans wordt gehint – Bank of
America verwacht zelfs 9 opeenvolgende verhogingen van 1/4 % per
kwartaal gedurende de e.v. 9 kwartalen – zouden niet alleen de
Amerikaanse economie gevoelig treffen maar uiteraard ook de rest
van de wereld. Niet voor niets deed de Chinese president Xi
vorige week een dringend beroep op “het gezonde verstand” in
Washington om de rente beslist niet te verhogen. Want ook China
blijkt kennelijk in steeds zwaarder weer te verkeren.
Complicatie daarbij is dat de lange rente al enige tijd een
stijgende tendens vertoont, waarbij de reële rente (rente minus
inflatie) steeds verder oploopt. Neem thans als voorbeeld de
10-jarige Treasury Bond met een yield (opbrengst) van 1,78%.
Afgezet tegen een inflatie van 7% resulteert dat in een negatief
rendement van 5,22% en dat stramien zal toch beslist doorbroken
dienen te worden door de rente te verhogen. Gebeurt dat niet dan
is de enige uitweg inflatie, vergezeld van een reeds gespannen
arbeidsmarkt die om hogere lonen vraagt. Termen als stagflatie
en hyperinflatie worden intussen in het financiële verkeer
steeds vaker gebezigd. De Fed verkeert bijgevolg in een steeds
hachelijker positie om het beleid te draaien middels
renteverhogingen inclusief afbouw van schuldopkoop. Alleen in
dat geval zou “de appetit” voor Treasuries nog gestimuleerd
kunnen worden. Meer dan ooit zullen alle ogen op Washington
gericht blijven! |
|
Ondanks het yield curve control “ regime” (door
Jerome Powell tijdens zijn laatste persconferentie op 26 jan.
j.l. overigens ontkend), heeft de Fed sinds medio ’21 de
stijging niet permanent onder controle weten te houden. Een
stijgende rente bedreigt uiteraard alle schuldennaties, w.o. de
ontwikkelingslanden met aanzienlijke (goedkope) dollarleningen
niet in de laatste plaats.
Ook in Frankfurt, het kloppende financiële hart van Europa,
verkeert de ECB in nog zwaarder weer want haar beleid is vooral
afgestemd om de Zuid-Europese landen middels de opkoop van
staatsleningen en superlage rentes in leven te houden. Met als
resultante dat deze schuld met een balanstotaal ad 81% van het
eurozone BBP tegen een balanstotaal in de V.S. van 37% schril
afsteekt. De ECB kan niet anders dan het huidige schuldopkoop
programma voortzetten zonder de rente ook maar een snars te
kunnen verhogen. Japan en het V.K. verkeren met de ogen dicht in
soortgelijke “territoria”.
Tenslotte
Dan is er nog het vermaledijde derivatenprobleem, de aanjager
van de financiële crash in 2008/9. De Office of Financial
Research (OFR), het federale agentschap dat na deze crash in
2010 werd ingesteld, rapporteerde recentelijk opnieuw een innige
verwevenheid tussen de grote systeembanken waar het gaat om de
onderlinge afwikkeling van hun repoleningen, waarbij vooral
opnieuw Citygroup, JP Morgan Chase, Bank of America, Wells Fargo
en Goldman Sachs ten nauwste betrokken zijn.
Het zgn. counterparty risk duikt steeds weer op en speelt een
meer dan dominante rol. Het gaat dan in het bijzonder om
derivative bets with wobbly foreign investment banks,
waarbij bovendien opnieuw één van ’s werelds grootste
verzekeraars in casu AIG is betrokken. Er werd terecht
gememoreerd dat hierin een bijzonder hoog moral hazard
schuilt.
Onderzoekers Andrew Ellul en Dasol Kim brachten in hun rapport
met als titel “Counterparty Choice, Bank Interconnectedness and
System Risk” hun conclusies al in juli vorig jaar uit, terwijl
dit verslag ogenschijnlijk pas op 25 januari j.l. door insiders
Pam en Russ Martens via hun nieuwskanaal “Wall Street on Parade”
naar buiten werd (kon worden) gebracht. M.a.w. de Fed heeft zich
hiermee opnieuw fors hors concours geplaatst zoals ook in
2008! Hierbij zij opgemerkt dat de namen van de betrokken banken
handelend binnen deze duistere marktpraktijken in dit bewuste
onderzoeksrapport opvallend genoeg buiten beeld bleven.
Juist opmerkelijk was dat Pam en Russ nu schreven dat ‘it
didn’t take research geniuses to quickly figure out who among
the megabanks on Wall Street are dangerously interconnected –
either to each other or to similar risky counterparties’,
getuige hun tastbare bewijs dat als grootste tijdbom (2019)
onder het huidige monetaire systeem mag worden aangeduid: |
|
Noot: JP Morgan Chase, Citygroup en
Goldman Sachs zijn de eigenaars van de New York Fed – de
regionale Fed tak die een belangrijke rol speelde in de uiterst
discutabele bailouts in 2008 en ook in de repo afwikkeling in
2019. Deze tak met haar ongelimiteerde print capaciteit wordt
wel beschouwd als “de weldoener” van de New Yorkse (lees: beurs)
economie!
In Bijbelse termen gesproken, moeten we misschien “de centrale
banken c.s. maar vergeven, want ze wisten in feite niet wat ze
deden”.
Robert Broncel
Copyright, 31 januari 2022
PS. deze column wordt ook verzonden aan DNB president Klaas Knot
en aan ECB president Christine Lagarde (van beiden reeds in een
eerder stadium een waarderende reactie ontvangen!)
PS. Voor de veiligste wijze van fysiek liquide
edelmetaalbezit, zonder noemenswaardige transactiekosten en
zonder opslagkosten(!), zie de Strategische Modelportefeuille
anno 2022. |
|
|
|
|
|
|
|
|